«Οι ήρωες διέμενον κατά τας λαϊκάς δοξασίας εις την χώραν αυτήν του θανάτου το δε τυπικόν της λατρείας των υπενθύμιζεν την λατρείαν των χθονίων θεοτήτων. Εθυσίαζον εις αυτούς όχι κατά την ανατολήν της ημέρας, όπως εις τους Ολυμπίους, αλλά κατά το εσπέρας, την ώραν που ο ήλιος κατεβαίνει εις τας σκοτεινάς κατοικίας. Το θύμα που προσέφερον εις τους ήρωας το έστρεφον προς την δύσιν, ο δε βωμός ήτο χαμηλός και μόλις υψώνετο επάνω από το έδαφος, πλησίον ενός λάκκου όπου έρριπτον την κεφαλήν του θυσιαζομένου ζώου (λεπτομερείας περί της λατρείας των ηρώων βλέπε Κ.Φ. Χέρμαν «Έλλην. Αρχαιότητες» τόμος ΙΙ, παρ. 16). Όταν εθυσίαζον επάνω εις τον τάφον του ήρωος, ήνοιγαν οπήν εις αυτόν ώστε το αίμα του θύματος να φθάση δια μέσου της γης εις το μέρος όπου έμενε το ισχυρόν και άφθαρτον όν, του οποίου ήθελον να εξασφαλίσουν την προστασίαν (Παυσαν. 1,4,10). Έτσι οι ήρωες ήσαν δια τους Έλληνας, απλώς οι επιφανέστεροι από τους νεκρούς των περασμένων αιώνων και η λατρεία των, αν και περισσότερον μεγαλοπρεπής, ωμοίαζε με τας τιμάς που κάθε οικογένεια απέδιδε εις τους νεκρούς της».
ΝΤΕΣΑΡΜ – ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
Στα τέσσερις χιλιάδες καταγεγραμμένα χρόνια ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, λίγες ήταν οι έννοιες που εγχαράχτηκαν με πύρινα γράμματα στην παγκόσμια ιστοριογραφία. Μία εξ αυτών ήταν η έννοια του Ήρωος, του ανδρός ή της γυναικός που ξεπερνά την ανθρώπινη φύση και το ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως, αναγορευόμενος – η σε υπεράνθρωπη μορφή.
Κεντρική είναι η έννοια της Αυτοθυσίας στην εξιστόρηση του Ήρωα. Η Αυτοθυσία είναι ουσιαστικά η θέωση του, αφού εκείνη την ακριβή στιγμή ξεπερνά τα όρια της ανθρώπινης φύσεως, ενωνόμενος με το θείο. Φιλοσοφικώς, ο Ήρωας την στιγμή της Αυτοθυσίας, μετατρέπει την απόλυτη άρνηση της Ζωής, σε μία αντίστοιχα απόλυτη κατάφαση. Όπως γράφει ο Ιωάννης Συκουτρής «δι' αυτόν και ο θάνατος ακόμη δεν είναι πάσχειν, είναι πράττειν».
Η θεϊκή αυτή υπόσταση του Ήρωα ήταν αναγνωρισμένη στην Αρχαία Ελλάδα. Στο μακρύ ποίημα του Ησίοδου, «Έργα και Ημέραι», ο ποιητής διακρίνει τις διάφορες τάξεις των όντων και τις κατατάσσει σε τέσσερις κατηγορίες. Στους Θεούς, τους δαίμονες, τους ήρωες και τους ανθρώπους. Οι Ήρωες αποτελούν το λεγόμενο τέταρτο γένος, αμέσως μετά το Χρυσό, το Αργυρό και το Χάλκινο. Σε αυτό, το τέταρτο γένος, και σε όσους ξεχωριστά υπήρξαν αγαθοί στην διάρκεια της θνητής ζωής τους, ο ποιητής αποδίδει την αθανασία, μακριά από Θεούς και ανθρώπους, στα πέρατα της Γης, «εις τας νήσους των Μακάρων». Ο ομηρικός λόγος επιφυλάσσει την ίδια αθάνατη και άφθαρτη, αιώνια ύπαρξη για τους Ήρωες. Γράφει συγκεκριμένα για τον Μενέλαο ότι δεν απέθανε καν, αλλά τον μετέφεραν ζωντανό στα Ιλίσια Πεδία, όπου «Δεν έχει ούτε χειμώνα εκεί, μήτε βροχή και χιόνι, μόνε τ’ αγέρι το γλυκό του Ζέφυρου ανεβάζει παντοτινά ο Ωκεανός και τους θνητούς δροσίζει».
Αυτό που περιέγραφαν οι Αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς ήταν και είναι μία αδιάψευστη πραγματικότητα. Ο Ήρωας με τον Θάνατό του γίνεται τραγούδι αθάνατο και άφθαρτο, που από γενιά σε γενιά μεταλαμπαδεύει Αξίες και Ιδανικά. Οι Ήρωες με αυτόν τον τρόπο παραμένουν πάντα Αθάνατοι στις Ψυχές αυτών που ακούν την γλυκιά μελωδία των Ιδανικών τους, τον Ζέφυρο που ανεβάζει παντοτινά ο Ωκεανός και τους θνητούς δροσίζει. Πρόκειται για την απόλυτη και κατηγορηματική ΚΑΤΑΦΑΣΗ ενάντια στην άρνηση που πρεσβεύει η Νέα Τάξη Πραγμάτων, ο καταναλωτισμός, ο καπιταλισμός, η λογική του «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε» ή όπως αλλιώς θέλει να το ονομάσει ο καθείς, για να περιγράψει την σύγχρονη εποχή των εφήμερων ανθρώπων, των γέρων και των ανήμπορων, των αστών και των νοικοκυραίων, των ανθρώπων που νοιάζονται μόνο για την ζωούλα τους και την βολή τους. Γράφει, σχετικώς, και πάλι ο Ιωάννης Συκουτρής εις την «Ηρωική Αντίληψις της Ζωής»: «Ο ηρωικός άνθρωπος είν' ο αιωνίως νέος - τι να την κάνη την φρόνησιν; Είναι διά τους πεζούς και τους νοικοκυραίους, που βαδίζουν ήσυχα και ομαλά τον δρόμον της ζωής των. Εκείνος όμως δεν βαδίζει· χορεύει.»
«Η ηρωική αντίληψις της Ζωής αναχωρεί από την αρχήν, ότι η Ζωή είν' ένας διαρκής αγών, μία αδιάκοπος, χωρίς τέρμα και χωρίς σταμάτημα, μάχη εναντίον της φύσεως, εναντίον των άλλων ανθρώπων, εναντίον του εαυτού μας. Επομένως και ο άνθρωπος, κάθε γενεάς, αποτελεί μίαν συνεχή μετάβασιν προς κάτι άλλο, προς κάτι ανώτερον. Όχι προς ένα διαφορετικόν είδος οργανικού όντος (τον υπεράνθρωπον π.χ. του Nietzsche), αλλά προς το να γίνη φορεύς μιας ανωτέρας, δηλαδή εντονωτέρας και πλουσιωτέρας μορφής της Ζωής. Έτσι κάθε άνθρωπος αξιόλογος είν' ένας προδρομος, που αντλεί το νόημα της υπάρξεώς του όχι από το παρελθόν ούτ' από το παρόν, αλλ' από το μέλλον και μόνον. Το παρελθόν ως παρελθόν το αγνοεί, προς το παρόν ευρίσκεται εις πόλεμον συνεχή. Όχι μόνον προς εκείνο το παρόν, το οποίον δεν είν' εις την ουσίαν του παρά επιβίωσις του παρελθόντος, ή μάλλον διατήρησις του σώματος αυτού οφειλομέν' εις την δειλίαν ή την νωθρότητα των συγχρόνων ανθρώπων· ο ηρωικός άνθρωπος μάχεται και προς το γνήσιον παρόν, το παρόν που ζη γύρω του και ζη μέσα του.
Και εδώ ακριβώς κείται η τραγικότης του ηρωικού ανθρώπου. Ριζωμένος είναι βαθύτατα εις το παρελθόν, τού οποίου είναι το εκλεκτότερον κάρπισμα·μέσα του συμπυκνώνει εις μοναδικόν βαθμόν εντάσεως το παρόν - και όμως αρνείται το παρόν και το μάχετ' εν ονόματι του μέλλοντος, το οποίον ζη ο ίδιος προληπτικώς μόνον ως πραγματικότητα μέσα του. Και το μάχεται με τα όπλα και την ρώμην της ψυχής του, που είναι του παρόντος όπλα και ρώμη, το οποίον κατ' αυτόν τον τρόπον χρησιμοποιεί ταυτοχρόνως και καταπολεμεί. Έτσι τοποθετεί ο ίδιος τον εαυτόν του, εκλέγων ούτως ειπείν το επικινδυνότερον σημείον, μέσα εις την ορμήν και την οργήν παντοδαπών συγκρούσεων. Συγκρούσεων προς τούς συγχρόνους του, οι οποίοι τον μισούν, διότι μισούν το μέλλον εις το πρόσωπόν του. Συγκρούσεων προς τον ίδιον τον εαυτόν του, μιας πάλης μεταξύ της πραγματικότητάς του, που ανήκει εις το παρόν, και των δυνατοτήτων του, που ανήκουν εις το μέλλον, που είναι το μέλλον, που θα τας πολεμήση και πάλιν εν ονόματι άλλων δυνατοτήτων από την στιγμήν που θα γίνουν πραγματικότης.
Κατ' αυτόν τον τρόπον ζη ταυτοχρόνως ο ηρωικός άνθρωπος τον μεγαλύτερόν του πόνον και την μεγαλυτέραν του ελπίδα. Ζη την συντριβήν και τον πόνον του, αλλά ζη μαζί και την ηθικήν αναγκαιότητα του πόνου και του χαμού του. Κάτι περισσότερον: Ερωτεύεται την συντριβήν του, την χαίρετ' εκ των προτέρων, αντλεί την ιλαρωτέραν του ακριβώς παρηγορίαν από την συντριβήν του.
Αισθάνεται πως είναι διαλεγμένος από την Μοίραν ως αγωνιστής και ως μάρτυς - περισσότερον ως μάρτυς, αφού την επιτυχίαν δεν την μετρεί με αποτελέσματ' άμεσα, με αριθμούς και μεγέθη, δεν την μετρεί καν διόλου. Είναι το αλεξικέραυνον, που θα συγκεντρώση επάνω του (θα προσελκύση μάλλον εθελουσίως) όλας τας καταιγίδας και όλα τ' άστροπελέκια, διά να προστατευθούν τα κατοικητήρια των ειρηνικών ανθρώπων. Αλλά θα το κάνη όχι από πνεύμ' αλτρουισμού και εθελοθυσίας υπέρ των άλλων. Εις την ετοιμότητα του κινδύνου τον σύρει με ακαταμάχητον έλξιν η αισθητική, θα έλεγα, γοητεία του κινδύνου, η συναίσθησις ότ' είναι προνόμιον των εκλεκτών (όχι καθήκον ή πράξις φιλανθρωπίας) να συντρίβωνται υπέρ των άλλων, υπό των άλλων - το πολυτιμότερον προνόμιον! Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είν' ο καρπός - αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτον χαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφή και θα σαπίση, διά ν' αναφανή το άνθισμα και το κάρπισμα. Είν' εκείνος που θάπτεται διά να εορτασθή η ανάστασις, και ανάστασις χωρίς ταφήν δεν υπάρχει.
Αλλ' ο ηρωικός άνθρωπος δεν δείχνεται εις την συντριβήν του μόνον, ή και εις την ετοιμότητα έστω προς συντριβήν. Ειδεμή, η ηρωική αντίληψις θα ήτο ιδεώδες θανάτου μόνον, όχι μορφή ζωής - και τι ζωής! Ο ηρωικός άνθρωπος, και μόνος αυτός, ζη έντονα και πλούσια ολόκληρον την ζωήν. Αλλά το να ζήση έντονα δεν σημαίνει δι' αυτόν ό,τι συνήθως νοούμεν με την έκφρασιν αυτήν: να δοκιμάζη άφθονα και δυνατά τας απολαύσεις και τας ηδονάς της Ζωής.»
Ο Ήρωας είναι η Φωνή της Πατρίδας στον καιρό της παγκοσμιοποίησης. Είναι το Ιδανικό στην εποχή του θανάτου και της παρακμής. Είναι το φως στην εποχή του σκότους. Στα τέσσερις χιλιάδες καταγεγραμμένα χρόνια ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, χιλιάδες ήταν οι άνδρες και οι γυναίκες που έγραψαν χρυσές σελίδες σε αυτό το βιβλίο. Χιλιάδες ήταν οι άνδρες και οι γυναίκες που ήταν και παραμένουν αξιομνημόνευτοι, έχοντας κερδίσει με την Ζωή τους την υστεροφημία τους, την Αιώνια Νεότητά τους. Ας δούμε μερικούς απ’ αυτούς:
480 π.Χ.: Λεωνίδας, 300 Σπαρτιάτες, 700 Θεσπιείς
«Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·
γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν
είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,
πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε·
πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,
πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.
Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,
κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
Κ. Π. Καβάφης
Μία χούφτα Έλληνες, υπό την στρατηγία του Λακεδαιμόνιου Βασιλέα Λεωνίδα, στάθηκαν στα στενά των Θερμοπυλών, ενάντια στα στίφη των βαρβάρων. Χίλιοι ξεχωριστοί άνδρες, γνωρίζοντας ότι θα πεθάνουν, στάθηκαν ενάντιοι σε χιλιάδες χιλιάδων από όλη την Ασία, τους οποίους ο Ηρόδοτος αριθμεί σε δυόμιση εκατομμύρια.
Αντιγράφουμε από τα «Λακωνικά Αποφθέγματα» του Πλουτάρχου, την τελευταία στιγμή κατά την οποία ο Λεωνίδας και οι σύντροφοί του είχαν την επιλογή να δράσουν ως θνητοί: «Κι όταν ο Ξέρξης του έστειλε επιστολή που έγραφε ότι “σου είναι δυνατόν να μη ματαιοπονείς· αλλά να γίνεις μονάρχης σ’ όλη την Ελλάδα, αν συνταχθείς μαζί μου”, του ανταπάντησε: “Αν γνώριζες τα καλά της ζωής, θα απέφευγες να επιβουλεύεσαι τα αγαθά των άλλων· για μένα είναι πολύ ανώτερος ο θάνατος για την υπεράσπιση της Ελλάδας από το να γίνω μονάρχης στους ομόφυλούς μου”. Κι όταν ο Ξέρξης του ξανάγραψε “στείλε τα όπλα”, του ανταπάντησε πάλι: “ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ”»!
«Ὦ ξεῖν᾽, ἀγγέλλειν Λακεδαιμονίοις ὅτι τῇδε κείμεθα τοῖς κείνων ῥήμασι πειθόμενοι.»
29η Μαΐου 1453 – Κωνσταντίνος Παλαιολόγος
"Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ' εμόν εστίν ουτ' άλλου των κατοικούντων εν αυτή, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών"
Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήδη από το 1204 και την Άλωση της από τους Σταυροφόρους βρισκόταν σε παρακμή που προερχόταν από τις θρησκευτικές και πολιτικές έριδες. Η προέλαση των Οθωμανών επί Αυτοκρατορικού εδάφους συνεχιζόταν για πολλά χρόνια και το ισοζύγιο δυνάμεων έδειχνε να αλλάζει πολύ γρήγορα. Φυσικά τα γεγονότα που οδήγησαν στην Άλωση απλώνονται σε τουλάχιστον δύο αιώνες και η ανάλυση τους θα είχε το μέγεθος ενός αρκετά μεγάλου βιβλίου, το οποίο δεν είναι σκοπός μας αυτή την στιγμή.
Προχωρώντας γοργά φτάνουμε από την μία άλωση στην εποχή του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου για να δούμε την κατάσταση που επικρατεί στην Αυτοκρατορία. Ο πασιφισμός που έχει επικρατήσει με αποτέλεσμα οι υπερασπιστές της Πόλης κατά την πολιορκία της να είναι ολιγάριθμοι. Από την άλλη μεριά ο Μωάμεθ ο Β' έρχεται με πολυάριθμο στρατό και τεχνολογική υπεροχή που αντικατοπτρίζεται στον στόλο του και στο πρωτοεμφανιζόμενο για την εποχή πυροβολικό του.
Ο Αυτοκράτορας δυσκολεύεται να βρει πολεμιστές για τον υπερασπιστικό στρατό του λόγω της Εκκλησιαστικής δράσης που οδηγεί τα μοναστήρια σε πληθυσμιακή έκρηξη και λόγω της περιρρέουσας ατμόσφαιρας με τον θρησκευτικό τριχασμό, την διοικητική διαίρεση της Αυτοκρατορίας και την προνοητικότητα του Μωάμεθ να προσπαθήσει να κόψει τις πιθανές διόδους ενισχύσεων. Με αυτή την δυσοίωνη πραγματικά κατάσταση αρχίζει η πολιορκία της Πόλης στις 7 Απριλίου και οι μέρες που θα ακολουθήσουν μέχρι τις 29 Μαΐου θα ανεβάσουν τους μαχητές στο πάνθεον των ηρώων.
Ο Κωνσταντίνος, όπως και ο Λεωνίδας, έχει την επιλογή, τελευταία στιγμή, να σώσει την ζωή του, παραδίδοντας την αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου Έθνους. Αντί, όμως, να απαντήσει και αυτός με ένα αντίστοιχο «Ευχαριστούμε τους Αμερικανούς», επέλεξε να πει στον Μωάμεθ: «Το να σου παραδώσω την πόλη, δεν είναι θέμα ούτε δικό μου ούτε άλλου κατοίκου της, καθώς με κοινή απόφαση όλοι αυτοπροαίρετα θα πεθάνουμε και δε θα λογαριάσουμε τη ζωή μας»
Εν τέλει ο υπεράριθμος και τεχνολογικά υπέρτερος Οθωμανικός στρατός θα χρειαστεί την βοήθεια των προδοτών για να καταφέρει να κάμψει την αντίσταση των λιγοστών υπερασπιστών της Πόλης. Στις 29 του Μάη η Κερκόπορτα θα ανοίξει από τους διαχρονικούς εχθρούς του Ελληνισμού και λίγες ώρες μετά ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς θα περνά στις ομιχλώδεις πεδιάδες των Μύθων και θα μένει ζωντανός μέσα από τα τραγούδια, τα ποιήματα και γενικά τα όνειρα των Ελλήνων. Η πιο σκοτεινή εποχή για τον Ελληνισμό θα έχει μόλις ξεκινήσει.
13 Οκτωβρίου 1904 – Ο Παύλος Μελάς περνά στην αιωνιότητα
Από τα μέσα Αυγούστου, ο Παύλος Μελάς είχε μεταβεί στην Μακεδονία, προκειμένου να οργανώσει και να ηγηθεί των αντάρτικων ομάδων εναντίον των Βούλγαρων διεκδικητών και των τούρκων επικυρίαρχων της Μακεδονίας. Ο Παύλος Μελάς και τρεις ακόμη αξιωματικοί, οι Α. Κοντούλης, Α. Παπούλας και Γ. Κολοκοτρώνης, λαμβάνουν την άδεια να εισβάλουν στα κατεχόμενα μακεδονικά εδάφη, προκειμένου να εκτιμήσουν τις δυνατότητες της ελληνικής αντίστασης. Προς τούτο και τους παραχωρούνται διαβατήρια, στα οποία αναγράφονται ψευδώνυμα. Ο Παύλος Μελάς επιλέγει το ψευδώνυμο Μίκης Ζέζας, Μίκης από το χαϊδευτικό του γιού του και Ζέζας από το αντίστοιχο χαϊδευτικό της κόρης του Ζωής.
Το τέλος του Ήρωος Παύλου Μελά, περιγράφεται γλαφυρά στο τηλεγράφημα του Έλληνα Προξένου στο Μοναστήρι, προς το υπουργείο των Εξωτερικών στην Αθήνα:
«Παρελθούσαν Τετάρτην, 13 τρέχοντος (Οκτωβρίου) ημετέρων ευρεθέντων εν χωρίω Στάτιστα και περί ώραν 5 μ.μ. ήρξατο πυρός κατά των ημετέρων. Ημέτεροι απήντησαν γενναίως, μετά δίωρον δε ανταλλαγήν πυροβολισμών, απεφάσισαν επιχειρήσωσιν έξοδον. Παύλος Μελάς ώρμησε πρώτος επί κεφαλής αυτών, οπότε σφαίρα τουρκική πλήξασα αυτόν κατά την οσφυακήν χώραν, ετραυμάτισε θανασίμως. Σύντροφοί του τον... εναπέθεσαν παρακειμένω οικίσκω, ένθα, μετά ημίσειαν ώραν, διαρκούσης πάντοτε συμπλοκής, εθνικός ήρως ησύχασε».
Ο θρύλος θέλει οι τελευταίες λέξεις που εξήλθαν του στόματος του Ήρωος Παύλου Μελά, να είναι οι εξής: «Βούλγαρος να μη μείνει»! Το αίμα του φυσικού ηγέτη του Μακεδονικού Αγώνος, πότισε το αιώνιο δέντρο της Φυλής και έδωσε να ξεπηδήσουν εξ’ αυτού οι μεταγενέστεροι μαχητές της απελευθέρωσης της Μακεδονικής, Ελληνικής Πατρίδας.
Θα γράψει για τον Παύλο Μελά, στο βιβλίο του «Μαρτύρων και Ηρώων Αίμα», ο πολύς Ίωνας Δραγούμης, μία φράση που αντιστοιχείται ευκόλως σε όλες τις Ηρωικές Μορφές του Ελληνισμού, είτε προλάβαμε να τις παρουσιάσουμε σε αυτό το βραχύ πόνημα, είτε όχι: “Όλα έμεναν άκαρπα χωρίς τον Ήρωα. Χρειάσθηκε ο θάνατος ενός παλικαριού για να δώσει πνοή στις πρώτες εκείνες ενέργειες και σ’ όλα τα σχέδια. Τα λόγια των Ελλήνων έμεναν λόγια ώσπου να έλθει ο θάνατος να τα ζωντανέψει. Ο Θάνατος δεν είναι λόγια, είναι αλήθεια. Ο Θάνατος είναι ζωή.”
Λ. Ηρακλείου 420 – 1η Νοεμβρίου 2013 – 18:45 – Γιώργος Φουντούλης και Μανώλης Καπελώνης
Από τα τέλη του Σεπτεμβρίου του 2013, η μοναδική πολιτική δύναμη που μάχεται ειλικρινώς υπέρ της Πατρίδας και του Λαού, η Χρυσή Αυγή, δέχεται μία άνευ προηγουμένου επίθεση από το σύνολο του αμαρτωλού συστήματος, που ξεπουλά την Πατρίδα και οδηγεί τον Λαό σε αυτοκτονία. Την 1η Νοεμβρίου η σκευωρία πολιτικάντηδων – επίορκων δικαστικών – δημοσιογράφων – εργολάβων και πάσης φύσεως λαμογιών που πίνουν το αίμα του Ελληνικού Λαού, βρίσκεται στην κορύφωσή της.
Ο Αρχηγός της Χρυσής Αυγής, Νικόλαος Μιχαλολιάκος και οι Βουλευτές του Λαϊκού Συνδέσμου, Ιωάννης Λαγός και Χρήστος Παππάς, μαζί με πολλά στελέχη και απλούς υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής, βρίσκονται στις Φυλακές. Μία δολοφονία στο Κερατσίνι, που δεν είχε καμία σχέση με την Χρυσή Αυγή και την οποία τόσο ο Αρχηγός, όσο και στελέχη του Λαϊκού Συνδέσμου, καταδίκασαν από την πρώτη στιγμή επεκτείνεται με σκοπό να προσλάβει διαστάσεις συλλογικής ευθύνης, γιατί – όπως είπε και ο Μπαλτάκος στο περιβόητο βίντεο – η Χρυσή Αυγή έκοβε ψήφους από την Νέα Δημοκρατία.
Επί έναν και πλέον μήνα όλοι οι σκευωροί ρίχνουν αφειδώς δηλητηριώδες μίσος εναντίον της Χρυσής Αυγής, με ό,τι μέσον μπορούνε να χρησιμοποιήσουνε. «Από το Πέραμα στο Κερατσίνι, φασίστας να μην μείνει», δήλωνε από βήματος Βουλής η πασιονάρια της Εκάλης, Λιάνα Κανέλλη, ενώ ο αρχισκευωρός Αντώνης Σαμαράς βρισκόμενος σε συνέδρια σιωνιστικού λόμπι στις ΗΠΑ δήλωνε «θα τους λιώσω». Από τους δέκτες των τηλεοράσεων ακούγονται απίστευτα και εξωφρενικά ψεύδη περί «μυστικών χρηματοδοτών», «οπλοστασίων», «εκπαίδευσης σε αμνοερίφια» και άλλα καταγέλαστα. Εν τέλει όλα αυτά αποδείχτηκαν φρικώδη ψεύδη, γεγονός που έχουν παραδεχτεί και υψηλόβαθμα στελέχη της συγκυβέρνησης του Μνημονίου. Για τους «χρηματοδότες» απάντησε η πολύμηνη έρευνα του ΣΔΟΕ, που έβγαλε ως πόρισμα ότι μόνοι χρηματοδότες του Λαϊκού Συνδέσμου ήταν οι βουλευτές και ο απλός Έλληνας πολίτης. Για τα οπλοστάσια υπήρξε η πικρή παραδοχή του σκευωρού Δένδια, ο οποίος είπε ότι «ουδέν ευρέθη», ενώ με τα «αμνοερίφια» απλά γελά ο κόσμος.
1η Νοεμβρίου 2013, ώρα 18:45, έναν και πλέον μήνα μετά την παράνομη σύλληψη του Αρχηγού και των Βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Οι προσδοκίες του Αντώνη Σαμαρά έχουν ήδη διαψευστεί και η Χρυσή Αυγή παραμένει ζωντανή παρά την πολεμική ενός ολόκληρου καθεστώτος, που νόμιζε εαυτόν παντοδύναμο. Το σύστημα περνά την πολεμική του στην «επόμενη φάση», προκειμένου να καταφέρει – δια της τρομοκρατίας αυτή τη φορά – να κάμψει την Χρυσή Αυγή. Τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στα Βόρεια Προάστια έχουν ήδη αρχίσει να δέχονται κόσμο. Οι αδερφοί μας, Γιώργος Φουντούλης και Μανώλης Καπελώνης, πιστοί στο Καθήκον τους, βρίσκονται στην είσοδο των γραφείων.
Το δηλητήριο που επί ένα μήνα έχυναν οι ηθικοί αυτουργοί αποδίδει τους μαύρους του καρπούς. Με μία μοτοσυκλέτα υψηλού κυβισμού οι άνανδροι δολοφόνοι ανεβαίνουν την Λ. Ηρακλείου και σταθμεύουν έξω από τα γραφεία. Ένας εξ αυτών κατεβαίνει από την μηχανή και κρατώντας όπλο κινείται προς την είσοδο, πυροβολώντας. Τα δύο αδέρφια μας, ο Γιώργος Φουντούλης και ο Μανώλης Καπελώνης, περνάνε στην Αιωνιότητα, καθίστονται Αθάνατοι και Άφθαρτοι, εγχαράσσονται στις Μνήμες όλων των Ελλήνων που μάχονται για Πατρίδα, Λαό και Ελευθερία. Μαζί με αυτούς ο Συναγωνιστής Αλέξανδρος Γέροντας δέχεται τις σφαίρες του άνανδρου αριστερού δολοφόνου, αλλά νικά τον Θάνατο, ενώ ένας τέταρτος Συναγωνιστής για ώρες μετά δεν μπορούσε να πιστέψει πως είχε αποφύγει τις σφαίρες.
Ο Γιώργος Φουντούλης και ο Μανώλης Καπελώνης, βρίσκονται πλέον εκεί όπου «δεν έχει ούτε χειμώνα εκεί, μήτε βροχή και χιόνι, μόνε τ’ αγέρι το γλυκό του Ζέφυρου ανεβάζει παντοτινά ο Ωκεανός και τους θνητούς δροσίζει». Βρίσκονται για πάντα στις καρδιές μας και την θύμησή μας, αποτελώντας ταυτοχρόνως πυξίδα που κατευθύνει τον Αγώνα μας για μια Ελεύθερη Ελλάδα που επιτέλους θα ανήκει στους Έλληνες και φάρος που σε καιρούς σκοτεινούς φωτίζει την Ελλάδα.
Τα αδέρφια μας, ο Γιώργος και ο Μάνος, θα ζούνε πάντα μέσα στα όνειρα μας για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία και Κοινωνική Δικαιοσύνη. Θα είναι δίπλα μας στις πορείες, στις συγκεντρώσεις, μαζί μας στα γραφεία, στις πλατείες, τους δρόμους, τις πόλεις και τα χωριά μέχρι την Τελική Νίκη!
«Υπερήφανος είναι, όχι εγωιστής. Δι' αυτό σπαταλά τον εαυτόν του. Η ευτυχία του είναι να δαπανά, ακριβέστερον ακόμη: να δαπανάται. Ανεξάντλητος όπως είναι, δεν ξέρει αριθμητικήν. Είναι τόσον πλούσιος, ώστε θ' αναπληρώση εύκολα (το ξέρει) κάθε ζημίαν· προς τι λοιπόν να την υπολογίζη; Υπολογίζει ο πτωχός· ο πλούσιος κλείνει τα μάτια, απλώνει το χέρι, και σκορπά ... Όσα και να σκορπήση, πάντοτ' εκ του περισσεύματος θα είναι.
Βαδίζει προς τον θάνατον όχι διά ν' αναπαυθή, όχι διότι εβαρέθηκε την ζωήν, όχι διότι εδειλίασεν ενώπιον αυτής, όχι από μαρασμόν και εξάντλησιν των δυνάμεών του. Ο ηρωικός άνθρωπος δεν υφίσταται τον θάνατον. Δι' αυτόν και ο θάνατος ακόμη δεν είναι πάσχειν, είναι πράττειν. Είναι η τελευταία πράξις, με την οποίαν επισφραγίζει όλας του τας άλλας πράξεις. Τούς δίδει αυτή το νόημα· διότι και η Ζωή όλη είναι μία διαρκής αρχή, και η αρχή το νόημά της αντλεί από το τέλος, του οποίου είν' η αρχή. Και είναι το τέλος ο θάνατος, αλλά και η τελείωσις.
Αλλ' εκούσιος ή ακούσιος ο θάνατος του ήρωος, είναι πάντοτε μία έκρηξις ηφαιστείου. Να έτσι εξαφνικά σπα το δοχείον της ζωής του, συντρίβεται και συντρίβει όλα γύρω του, φλέγεται και φλέγει, φωτίζεται και φωτίζει - και τρομάζουν οι δειλοί και ταπεινοί και φθονεροί. Οργή Κυρίου…»
Κώστας Αλεξανδράκης
Διαβάστε περισσότερα στο ένατο τεύχος του περιοδικού "Μαίανδρος" που κυκλοφορεί
Δημοσίευση σχολίου