Γράφει ο Οδυσσέας Πατεράκης.
(Ένα επικαιροποιημένο κείμενο απ’ τον Σεπτέμβρη του ’12)
Τα χρόνια που πέρασαν πολλά και για τους νεώτερους Εθνικιστές τα γεγονότα παραμένουν εντελώς άγνωστα. Δεν είναι πρόθεσή μου να γράψω την ιστορία της εποχής, υπάρχουν άνθρωποι καταλληλότεροι να το κάμουν, γι’ αυτό και θα αναφερθώ εντελώς συνοπτικά στο θέμα: Ήταν η εποχή μετά τον εκλογικό θρίαμβο της Εθνικής Παράταξης, στις βουλευτικές εκλογές του 1977, που συγκέντρωσε το 7% (σας θυμίζει κάτι, συμτωματικά, το ποσοστό;) περίπου του εκλογικού σώματος, ως μια αντίδραση στον εναγκαλισμό του καραμανλισμού με την “αριστερίζουσα” …μόδα της εποχής.
Ταυτόχρονα ένα μεγαλύτερης ιστορικής βαρύτητας γεγονός λάμβανε χώρα που έκαμε τους κρατούντες να πανικοβληθούν. Παράλληλα με τον εκλογικό θρίαμβο, μια δυναμική νεολαία, που συμπλήρωνε τη δράση του κόμματος-έκφρασης του εθνικοπατριωτικού κόσμου της χώρας, οργανωτικά σχεδόν αυτονομημένη από το κόμμα, αποτελούσε το χώρο ανάπτυξης ιδεών …επικίνδυνων για το σύστημα της μεταπολίτευσης και ξήλωνε τον ύπνο αυτών που σχεδίασαν την ολοκληρωτική άλωση της ελληνικής νεολαίας από την …κουλτούρα της αριστεράς, “φλερτάροντας” με …απαγορευμένες και “δαιμονοποιημένες”, όχι απλώς από εγχώριες μεταπολιτευτικές αλλά και πανευρωπαϊκές μεταπολεμικές πνευματικές αγκυλώσεις, ιδέες.
Έτσι, το σύστημα αποφάσισε να κτυπήσει αδίστακτα, επιστρατεύοντας κάθε μέσο που διέθετε σε επίπεδο κράτους και παρακράτους.
Μια μικρή γεωγραφική παρέκβαση : στη γειτονική Ιταλία λάμβανε χώρα μια πολιτική διεργασία που κόντευε να τινάξει κυριολεκτικά στον αέρα το μεταπολεμικό πολιτικό σύστημα της χώρας, το στηριγμένο στην επαναφορά του ρόλου της μαφίας, που είχε τσακίσει το καθεστώς Μουσολίνι, ως αντάλλαγμα για τη βοήθεια του προς τούτο αποφυλακισθέντος αρχηγού της στο Σικάλο, Λάκυ Λουτσιάνο, που προετοίμασε την απόβαση στη Σικελία των Αμερικανών, στη μασωνική στοά Ρ2 και στους, συνδεδεμένους με τα προηγούμενα φρούτα του …δημοκρατικού πολιτισμού, διεφθαρμένους πολιτικούς. Η λεγόμενη “δεξιά” πτέρυγα του κυβερνώντος χριστιανοδημοκρατικού κόμματος φλέρταρε με το Ιταλικό Κοινωνικό Κίνημα του “μετριοπαθούς” βέβαια Αλμιράντε, το οποίο όμως διέθετε μια πνευματικά κυριαρχούσα στο κόμμα δυναμική πτέρυγα της οποίας ηγείτο ο Εθνικιστής ΡΙΝΟ RΑUTI. Μια “περίεργη” βόμβα έσκασε το σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια και την ευθύνη …ανέλαβε μια …”νεοφασιστική οργάνωση” ονόματι ΟRDINE NUOVO (Νέα Τάξις). Παράλληλα με ένα πρωτοφανές ανθρωποκυνηγητό εκ μέρους των σκοτεινών μηχανισμών προς ο,τιδήποτε εθνικιστικό, ο δημοσιογραφικός στυλοβάτης του ιταλικού πολιτικού συστήματος επιδόθηκε με πρωτοφανές …”αντιφασιστικό” μένος κατά …δικαίων και αδίκων και η ποδηγετούμενη και τεχνητά διαμορφούμενη στους …δημοκρατικούς παραδείσους κοινή γνώμη παραδόθηκε ως βορά στα θηρία που ελέγχουν έντεχνα την ανθρώπινη σκέψη, πλασάροντας την (συνταγματικά, φεύ, κατοχυρωμένη) αυταπάτη της δήθεν …”ελευθερίας της γνώμης”. Οι εκκολαπτόμενες στον εθνικιστικό χώρο ελπιδοφόρες πολιτικές διεργασίες, ακυρώθηκαν και τα αφεντικά της δυστυχίας του λαού της γείτονος χώρας, συνέχισαν …ανενόχλητα το ευάρεστο έργο στις πλάτες των καθημερινών ανθρώπων. Στη συγχορδία υπήρχε συμμετοχή και της παγκόσμιας και προπαντός της πανευρωπαϊκής δημοσιογραφίας που εφιστούσε στους ευρωπαϊκούς λαούς την προσοχή για τον …”φασιστικό κίνδυνο”. Και μόνο μια …μικρή λεπτομέρεια έμεινε να πέσει σα χαστούκι στα μούτρα των καθαρμάτων που συνέλαβαν αυτό το βρώμικο σχέδιο : Χρόνια μετά πέρασε “στα ψιλά” των εφημερίδων μια …ασήμαντη είδηση : ο βομβιστής του σταθμού της Μπολόνια ταυτοποιήθηκε, χάρη στην έρευνα κάποιων από κείνους τους ανακριτικούς υπαλλήλους που αρνούνται με οποιοδήποτε τίμημα να γίνουν επίορκοι και βρέθηκε (εντελώς συμπτωματικά βεβαίως) πως ήταν πράκτορας των ιταλικών μυστικών υπηρεσιών.
Επανερχόμενοι στα καθ’ ημάς, της τότε εποχής, μια περίεργη σειρά βομβιστικών επιθέσεων, ακόμη και σε κινηματογράφους την ώρα της προβολής, άρχισε να λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα και την ευθύνη ανέλαβε μια …”νεοναζιστοφασιστική” οργάνωση ονόματι και εδώ (εντελώς …συμπτωματικά πάντα) “Νέα Τάξις”. Ένα πρωτοφανές ανθρωποκυνηγητό εξαπολύθηκε εναντίον ανθρώπων που εκινούντο, κατά την ορολογία κάποιων, στις παρυφές του πολιτικού χώρου της νεολαίας της Εθνικής Παρατάξεως. Τις …”περιποιήσεις” των διωκτών “εδέχθησαν” πολλοί νέοι Εθνικιστές, μεταξύ των οποίων και ο νεαρός τότε Αρχηγός της Χρυσής Αυγής. Το ότι, κατά το χρονικό διάστημα εξέλιξης των γεγονότων στην πρωτεύουσα, τύχαινε να υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία στη Μυτιλήνη ήταν …ασήμαντη βεβαίως, από προανακριτική άποψη, λεπτομέρεια. Το έργο των αρχών βοήθησε σημαντικά και ο γνωστός και μη εξαιρεταίος, προσφάτως (και εσχάτως) σπεύσας να συνδράμει στη μη κατάρρευση Καρατζαφέρη, Κώστας Πλεύρης (πατέρας του Θανάση). Η εγχώρια δημοσιογραφία, αντιγράφοντας την Ιταλίδα συνάδελφό της έπραξε βεβαίως τα, πέραν πάσης δεοντολογίας, …δέοντα, συμπράττοντας μάλιστα και σ’ ένα τρομερό, με πνευματικές προεκτάσεις, και ανυπολόγιστες συνέπειες έγκλημα, που ένας οξυδερκής παρατηρητής των πολιτικών δρωμένων του τόπου δεν δυσκολεύεται να διακρίνει : μια σειρά …”αναλύσεων” του χαρακτήρα της πολιτικής βίας, ταύτισε την …”ακροδεξιά” βία με τη βία των εγκληματιών του κοινού ποινικού δικαίου, προβάλλοντάς την ως …βία απολίτικη, σ’ αντίθεση με την …”αριστερή” βία που είναι εξόχως πολιτική και διαθέτει …ευγενή κίνητρα : Ιδού η ρίζα της “ιδεολογικοποίησης” της αριστερής τρομοκρατικής κτηνωδίας, της εθνοκτόνου μεταπολίτευσης, συμβολικά συνοψισμένης σ’ εκείνη τη δολοφονική φωτιά της ΜΑΡΦΙΝ, που στέρησε σ’ ένα ελληνόπουλο το δικαίωμα να γεννηθεί και βάπτιζε …”παράπλευρη απώλεια” τον νεκρό αστυνομικό συνοδό του θύματος-στόχου κι’ …”απαλλοτρίωση υλικού για τις ανάγκες του αγώνα” την κλοπή του μέσου για τη διάπραξη του εγκλήματος.
Κλίμα γενικευμένης τρομοκρατίας εξαπολύθηκε απέναντι σε κάθε τι εθνικιστικό και μάλιστα από μια κυβέρνηση …”δεξιά”, που όπως χαρακτηριστικά γράφτηκε σ’ ένα από τα πρώτα τεύχη της Χρυσής Αυγής, θα μείνει στην ιστορία ως το κόμμα που … κυνηγούσε τους οπαδούς του και ευνοούσε τους αντιπάλους του. (Είναι το ίδιο κόμμα που , με “δεξιό” αρχηγό συγκυβερνά επισήμως με την αριστερά σήμερα).
Παράλληλα με το κλίμα τρομοκρατίας που εξαπολύθηκε μια επιτυχημένη επιχείρηση του συστήματος ελάμβανε χώρα : οι βουλευτές του κόμματος της Εθνικής Παρατάξεως προσχώρησαν στη Νέα Δημοκρατία. Ο Θεοτόκης μάλιστα ανακοίνωσε στη βουλή την απόφασή του, συγχαίροντας την κυβέρνηση Καραμανλή για την απόφασή της να …επανέλθει η χώρα μας στο …στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ απ’ το οποίο υποκριτικά την είχε βγάλει ο Καραμανλής για να ρίξει στάχτη στα μάτια των ευκολόπιστων ως αντίδραση για την μη αποτροπή εκ μέρους της “συμμαχίας” της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο..!
Και η συνέχεια στα πολιτικά δρώμενα της χώρας είναι γνωστή.
Στο επόμενο διάστημα ακολουθήθηκε μια μελετημένη τακτική δημιουργίας κομμάτων-μαϊμούδων, ελεγχόμενων δηλαδή μηχανισμών που λειτουργούσαν ως “αναχώματα” για να μην μπορέσει να αναπτυχθεί εθνικιστικό κίνημα στη χώρα μας με αποκορύφωμα το μόρφωμα του ΛΑΟΣ και τον Καρατζαφέρη, που επιδεικτικά διακύρηττε ότι αν δεν υπήρχε αυτός και το κόμμα του θα κυριαρχούσαν οι …ακραίοι.
Υπολόγισαν όμως χωρίς τον …”ξενοδόχο” : Τη δράκα εκείνων των ιδεαλιστών των αρχών του ’80 κι’ ένα πρόσωπο που η αποσαθρωμένη τους ψευτοκουλτούρα θεώρησε μια απλή υπογραφή σε κείμενα που στα μυαλά τους φάνταζαν …αλλόκοτα και “άνευ προοπτικής πνευματικής διείσδυσης” στους νέους ανθρώπους : Ν.Γ.ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ.
Θα μου πείτε τώρα συναγωνιστές, “προς τι μια τέτοια ιστορική αναδρομή;”.
Διότι, απλούστατα, θέλω να επιστήσω την προσοχή απέναντι στα τρία σκέλη μιας μεθοδευμένης επίθεσης του συστήματος απέναντι σ’ αυτό που κάποτε θεώρησε, και πάντα θεωρεί, επικίνδυνο για την ύπαρξή του : ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗ ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΟΥΝ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΝΑΧΩΜΑΤΑ και ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΙΣΧΩΡΗΣΗΣ ΑΤΟΜΩΝ ΥΠΟΠΤΟΥ ΗΘΟΥΣ ΚΑΙ ΑΜΦΙΒΟΛΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ ΣΤΑ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΝΤΕΛΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ.
Εthnikismos.net
 Τα χρόνια που πέρασαν πολλά και για του...){kind=link}
Δημοσίευση σχολίου