Το χέρι του φόβου

Άρθρο της διευθύντριας της Εθνικής εφημερίδας "Εμπρός", Ειρήνης Δημοπούλου - Παππά στην στήλη "Εγέρθητι"

«Δειλούς δ΄ευ έρδοντι ματαιοτάτη χάρις εστίν» (Αν τους δειλούς ευεργετείς, μάταιη χάρη κάνεις) -Θέογνις, Γνωμολογία\

Πριν από μερικές μέρες έφθασε στην ηλεκτρονική διεύθυνση της εφημερίδας, μήνυμα με την υπογραφή «(δια ευνοήτους λόγους) ανώνυμος». Θα αναρωτιέται κανείς τι κατήγγειλε ο αποστολέας και θεώρησε ότι έπρεπε να διατηρηθεί η ανωνυμία του. Αν και μια καταγγελία ή αποκάλυψη για να είναι σοβαρή συνοδεύεται από το όνομα του γράφοντος ώστε να αναλαμβάνει και την ευθύνη των λεγομένων του, θα μπορούσε κανείς να σεβαστεί την μη δημοσιοποίηση του ονόματος εάν επρόκειτο για κάποιον δημόσιο λειτουργό, ή ένα πρόσωπο που θα βρισκόταν εν πάση περιπτώσει σε κίνδυνο εάν αποκαλύπτετο το όνομά του δημοσία.

Όμως όχι. Αυτό που θέλησε να σχολιάσει ο (ίσως) αναγνώστης, ήταν μία ρήσις του Πλαστήρα η οποία δημοσιεύθηκε σε προηγούμενο φύλλο της εφημερίδος στην στήλη «Οι Έλληνες είπαν». Και το ολίγων γραμμών σχόλιο για το οποίο επιθυμούσε να παραμείνει ανώνυμος «δια ευνοήτους λόγους», τους οποίους εννοεί μόνον ο ανώνυμος μη-υπογράφων, αφορούσε την αξία ή μη, και τον ρόλο του Πλαστήρα στην Μικρασιατική εκστρατεία. Η γόνιμη μελέτη της Ιστορίας είναι απαραίτητη για να γίνονται «τα παθήματα μαθήματα», και η εφημερίδα αυτή φιλοξενεί και κείμενα ιστορικά. Το θέμα μας όμως εδώ, είναι άλλο.

Αν κανείς διστάζει να βάλει την υπογραφή του κάτω από το σχόλιό του που αφορά ένα ιστορικό γεγονός, αναρωτιέμαι τι θα κάνει εάν χρειαστεί να προασπιστεί τα Δίκαια του Έθνους. Αυτή η ψευδαίσθηση ελευθερίας με την οποία ταΐζεται ο λαός, έχει ανάγει το διαδίκτυο σε πληροφορητή και ενημερωτή κάθε «εναλλακτικής» πληροφορίας και έχει δώσει βήμα σε κάθε επαναστάτη του πληκτρολογίου να κρίνει και να καταδικάζει όσους έχουν τολμήσει να κάνουν αυτό που μπορούν αντί να λένε τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι. Πάντα «οι άλλοι».

Ναι, πόσο σοφά το είπε ο ποιητής, θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία. Θέλει να σπάζουν οι συμβάσεις, να φθάνει κανείς στον πυρήνα των όσων πιστεύει. Μα για να τα καταφέρει, πρέπει να έχει σκάψει βαθιά, να έχει αποκριθεί σε αυτό το περίφημο δελφικό παράγγελμα «γνώθι σ΄ αυτόν». Πριν από μερικές μέρες, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος (πλην «Νέων Χωρών», δηλαδή ελληνικών εδαφών από την Ήπειρο ως την Κρήτη, τα οποία απελευθερώθηκαν με αίμα Ελλήνων) επισκέφθηκε τους εισβολείς της Πατρίδας μας χωρίς να φορά το εγκόλπιό του.

Και είναι θλιβερό το ότι κάποιοι πιστοί Χριστιανοί χάφτουν την μαρξιστική προπαγάνδα που τους παρουσιάζει την λαθρομεταναστευτική εισβολή ως ευκαιρία… εκχριστιανισμού των μουσουλμάνων, ενώ η Ιστορία έχει αποδείξει -έστω και με μέτρο την «ιεραποστολική» αντίληψη της θρησκείας-, πως οι μουσουλμάνοι εξισλαμίζουν και μάλιστα βίαια, αλλά δεν εκχριστιανίζονται. 

Με άλλα λόγια, «σφάξε με αγά μου να αγιάσω». Κι αν ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως έχει την δικαιολογία ότι βρίσκεται εντός κατεχομένου εδάφους και κυκλοφορεί χωρίς το αντερί του, ο προκαθήμενος της Ελλαδικής εκκλησίας, είναι άραγε και αυτός σε κατεχόμενα εδάφη και φοβάται να φορέσει τον σταυρό του; Και πόση απόσταση χωρίζει αυτόν τον εκκλησιαστικό ηγέτη από τις γυναίκες στην Βρετανία, την Νορβηγία, τις ΗΠΑ, που χάνουν την δουλειά τους και διώκονται γιατί αρνούνται να βγάλουν από τον λαιμό τους τον σταυρό που «προσβάλλει» τάχα τους μουσουλμάνους εισβολείς της Πατρίδας τους.

Έψαξα και βρήκα ολόκληρο το απόσπασμα του Ευριπίδη που, μετά την πρώτη γνωστή φράση, «Όλβιος όστις ιστορίης έσχε μάθησιν» λέει τα πιο σημαντικά ακόμη: «Είναι πραγματικά πλούσιος εκείνος που διδάχθηκε πώς να ερευνά συστηματικά τον κόσμο, χωρίς να επιδιώκει την συμφορά των συμπολιτών του και χωρίς να επιδίδεται σε πράξεις άδικες, αλλά συλλαμβάνοντας με την νόησή του την αγέραστη κοσμική τάξη της αθάνατης φύσεως, με ποιον τρόπο δημιουργήθηκε αυτή και για ποιον σκοπό και πώς ακριβώς. Στο μυαλό τέτοιου είδους ανθρώπων ουδέποτε προσκολλάται η φροντίδα για αισχρές πράξεις».

Σκεφτόμουν μεγαλοφώνως τις προάλλες, πόσες θυσίες, πόσο καλό αίμα χάθηκε στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Πόσοι ακολούθησαν ηγέτες άξιους, σαν τον Λεωνίδα, και πόσοι ηγέτες λίγους, προδότες ή δειλούς. Και μου θύμισε αγαπητός συνομιλητής πως στην πρόσφατη Ιστορία το έσκασαν στην Αίγυπτο και την Νότιο Αφρική οι ατομιστές αφήνοντας πίσω τους τους ήρωες να χύσουν το αίμα τους, για να γυρίσουν ύστερα εκείνοι νικητές και να καταλάβουν οφίτσια και εξουσίες. Τι αποκρουστική η δειλία αυτών που εμφανίζονται ως λέοντες μα είναι σκώληκες! Μα ίσως να είναι έτσι φτιαγμένος ο κόσμος, η δειλία των φαινομενικά ισχυρών να χρησιμεύει για να αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο το μεγαλείο των φαινομενικά αδύναμων όταν τολμούν να αντισταθούν, ακόμα κι ακολουθώντας ηγεσίες οι οποίες τους προδίδουν.

Share this: