Μοντέρνοι καιροί

Άρθρο της διευθύντριας της Εθνικής εφημερίδας "Εμπρός", Ειρήνης Δημοπούλου - Παππά στην στήλη "Εγέρθητι"

«H Ελλάδα πρέπει να βγει από το ευρώ και να επιστρέψει στο δικό της νόμισμα. Απλώς χάνουν χρόνο». Αυτά δήλωνε ο Ντόναλντ Τραμπ το 2012. Όσοι ζουν σε συνθήκες πραγματικής ζωής, εκτός κομματικής και οικονομικής νομενκλατούρας, ξέρουν ότι πριν από πέντε χρόνια τα οικονομικά τους ήσαν καλύτερα, και μια συντεταγμένη απεξάρτηση από το ευρώ θα μας είχε τώρα οδηγήσει στην άλλη μεριά της μιζέριας και της απαξίωσης που γνωρίζει η χώρα μας και ο λαός μας, στην επανεκκίνηση και την ανασυγκρότηση της ζωής μας. Επομένως ο θείος Ντόναλντ, σαν να έχει δίκιο.

Αυτοί που μετρούν την ζωή των Ελλήνων, με τα νούμερα της Goldman Sachs, θα απαντήσουν βεβαίως πως οι Αμερικανοί έχουν τους λόγους τους να μας θέλουν εκτός ευρώ. Με την διαφορά ότι έχουμε κι εμείς τους δικούς μας λόγους. Αλλωστε, όπως η ιστορική γνώση δείχνει, το κέντρο των αποφάσεων δεν είναι οι ΗΠΑ, αλλά η Αγγλία. Οι συμμαχίες και οι κάθε λογής συμφωνίες, συμβόλαια και συναινέσεις, δεν είναι γραμμένες σε πέτρα, αλλά, ακόμη κι αυτές τις πέτρες, τις έσπασε ο προπάτοράς τους, Μωυσής, απηυδησμένος από τον λαό που έμπλεξε.

Αν παρατηρήσουμε τις λέξεις που χρησιμοποιούνται από εκείνους που προπαγανδίζουν την υποδούλωσή μας, -και «είναι πολλά τα λεφτά», όπως έδειξε η Χρυσή Αυγή στην Βουλή, αποκαλύπτοντας τα συμφέροντα πίσω από τα θαλασσοδάνεια κομμάτων και ΜΜΕ-, χρησιμοποιούνται με σκοπό την παραπλάνηση των μαζών. Με κύριο συνθετικό την «ελευθερία» και τον «άνθρωπο», όπως για παράδειγμα ο «φιλελευθερισμός», κρύβουν την καταστολή και την φυλάκιση του ανθρώπου. Ο κόσμος του «ελεύθερου εμπορίου» μόνο ελεύθερος δεν είναι. Εισβάλλει στην καθημερινότητά μας, αρπάζοντας από τους σπόρους που «απαγορεύεται» να καλλιεργούμε, έως την ελευθερία του λόγου, και επιβάλλοντας από μεταλλαγμένες τροφές ως τοξικές σκέψεις. Όμως, με εξαίρεση μια χολυγουντιανού τύπου καταστροφή του πολιτισμού όπως τον γνωρίζουμε, βήματα προς τα πίσω, δεν γίνονται στην Ιστορία. Ή, όπως λέγεται, «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω». Το να επιχειρεί κανείς να αγνοήσει την διανοητική, δογματική, οικονομική και ιδεολογική πορεία της ανθρωπότητας, είναι ανόητο και ανώφελο.

Σε έναν κόσμο όπου η πληροφορία μεταδίδεται αστραπιαία από τους δορυφόρους, ένα σύστημα από φρυκτωρίες δεν θα ήταν κακό να υπάρχει, καλού-κακού. Αλλά δεν είναι το Αύριο που θα υποσχεθούμε στους πολίτες που μας εμπιστεύονται. Οι Ευρωπαίοι και ιδιαιτέρως οι εθνικιστές, πρέπει να βγούμε από τα ιδεολογικά ψευτοδιλήμματα που μας κρατούν μακριά από τους στόχους μας, και την νοσταλγία για ένα παρελθόν που δεν γνωρίσαμε, και να ασχοληθούμε ενεργητικά με αυτό που μπορούμε να επηρρεάσουμε: το Παρόν το δικό μας και των εθνών μας που έχουν ανάγκη από εθνικιστικές ηγεσίες. Αντί για την ανέξοδη αντίδραση, την γκρίνια, την ιδιωτική αδιαφορία και τις νευρώσεις του παρελθόντος, υπάρχει ένα Αύριο που περιμένει να χτιστεί από εμάς και όσους πιστεύουν σε αυτό.

Ο αντίπαλος δεν σταματά να εργάζεται και δεν έχει καμία έγνοια αν θα του πουν ότι είναι καλός ή κακός. Για να συγκαλύπτει τις καταστροφές που προκαλεί, έχει, άλλωστε, τις «φιλανθρωπίες», άλλη μια κατάχρηση της λέξεως άνθρωπος. Απληστοι και εγωκεντρικοί, οι μετέχοντες της καταστροφής του Πολιτισμού μας, δεν έχουν πλέον ανάγκη από τα έθνη και τα κράτη. Σε έναν κόσμο εκπαιδευμένων τεχνοκρατών, γιατί να χρειάζεται να πείθουν, να εκβιάζουν ή να εξαγοράζουν κυβερνήσεις, που μπορεί να τους εμποδίσουν κάποτε να κάνουν «ελεύθερα» την δουλειά τους, να ικανοποιούν τις φιλοδοξίες τους και να ελέγχουν όλους και όλα; Θέλουν την «παγκόσμια διακυβέρνηση» που ζήτησε ο Τζέφρυ Παπανδρέου και υλοποιούν οι διάδοχοί του.

Οι εθνικιστές που ανεβαίνουν σε ολόκληρη την Ευρώπη θα επιχειρήσουν να ανακατέψουν τα χαρτιά του εν εξελίξει παιχνιδιού, και να καθυστερήσουν ή να ανακόψουν την εξέλιξή του. Οι βίαιες επιθέσεις εναντίον του νέου προέδρου των ΗΠΑ, και όσων εκφράζονται υπέρ της εθνικής κυριαρχίας, σκοπό έχουν να ξεπλύνουν τα εγκλήματα των προκατόχων του. Η Αμερικανική καθεστωτική Αριστερά των Δημοκρατικών, θέλει να ξεχαστεί η Λιβύη και το Αφγανιστάν ή όπως ξεχάστηκαν η Χιροσίμα, το Ναγκασάκι, το Βιετνάμ. Θέλουν να πείσουν πως ό,τι μεσολάβησε μεταξύ Χίτλερ και Τραμπ ήταν φυσιολογικό. Πως πριν την εκλογή Τραμπ, τα πράγματα ήσαν καλά (για ποιον;), και αυτή η ψευδαίσθηση της προ Τραμπ «χρυσής εποχής» εξυπηρετεί το να ξαναχτίσουν την μάσκα του ανθρωπιστή πάνω στο αληθινό πρόσωπο της βαρβαρότητας.

Ο πολιτικός αναλφαβητισμός των συγχρόνων μας εξυπηρετεί την επιβολή των Σοφών. Το σχέδιο υπάρχει. Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιον ότι θα πετύχει. Είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει την Ευρώπη στην αναζήτηση της ταυτότητάς της. Όλως παραδόξως, πολλές από τις μετά Χριστόν παραδοσιακές αξίες της, ταυτίζονται με τις παραδοσιακές αξίες όχι του πολιτικού Ισλάμ αλλά των μουσουλμάνων. Ποιος ξέρει πώς θα λειτουργήσει ο συγχρωτισμός; Ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς.

Share this: