Ένας οδηγός λεωφορείου στο Νέο Δελχί, ο Μουκές Σινγκ, ο οποίος μαζί με άλλα πέντε κτήνη βίασε και στην συνέχεια ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου μια 23χρονη φοιτήτρια, είπε τα εξής προκειμένου να δικαιολογήσει την απεχθή και αποτρόπαια πράξη του:
«Έπρεπε να καθίσει ήσυχη και να επιτρέψει τον βιασμό της… Ένα καθώς πρέπει κορίτσι δεν μπορεί να γυρνά στους δρόμους στις 9 το βράδυ… Μια γυναίκα φέρει πολύ μεγαλύτερη ευθύνη για τον βιασμό της από έναν άντρα, γιατί άντρες και γυναίκες δεν είναι ίσοι… Ο βιασμός και ο ξυλοδαρμός έγιναν για να πάρει ένα μάθημα. Εάν είχε αφήσει αδιαμαρτύρητα να την βιάσουν, τώρα θα ήταν ζωντανή… Η καταδίκη των βιαστών σε θάνατο θα επιδεινώσει την κατάσταση αφού εφεξής προκειμένου να μην γίνονται καταγγελίες μετά τον βιασμό, οι βιαστές θα σκοτώνουν τα θύματά τους αντί να τα αφήνουν ζωντανά».
Παραμερίζοντας στην άκρη την αγανάκτηση, την αηδία και την οργή για το δίποδο αυτό τέρας, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε ένα παιχνίδι αντιμεταθέσεων. Κρατώντας τις ίδιες δηλώσεις και αλλάζοντας το πρόσωπο που μιλάει (όπως και την καθαυτή πράξη του βιασμού), βάζοντας στην θέση του κάποιον εκπρόσωπο κόμματος ή εκφωνητή ειδήσεων ή οποιονδήποτε άλλον απ’ αυτούς που αποτελούν μέρος του «συνταγματικού τόξου» και με την πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά τους επιχειρούν να διαμορφώσουν συνειδήσεις και να επιβάλουν κανόνες ευταξίας στον Ελληνικό Λαό.
Είναι, λοιπόν, σαν να τους βλέπουμε να λένε ότι αν οι Χρυσαυγίτες καθόντουσαν φρόνιμοι, δεν προκαλούσαν με τις δηλώσεις και ακόμη πιο πολύ με τις ενέργειές τους, αν ήσαν κι αυτοί «ευυπόληπτοι πολίτες» του «συνταγματικού τόξου», τότε δεν θα υπήρχε καμία δυσάρεστη επιπλοκή ως προς την αντιμετώπισή τους από το καθεστώς, αφού θα αποτελούσαν αναπόσπαστο μέρος του. «Σοβαρό» και «μετρημένο» κόμμα της εγχώριας πολιτικής σκηνής δεν είναι δυνατόν να θεωρείται εκείνο, το οποίο αρνείται να πάρει μέρος σ’ ένα στημένο παιχνίδι με σημαδεμένη τράπουλα. Να ονοματίζει τους… εκλεκτούς συναδέλφους των άλλων κομμάτων ως «προδότες», «κλέφτες», «απατεώνες», «μιζαδόρους», και «λαμόγια».
Ο αρχικός εξοστρακισμός τους από τον παράδεισο του «συνταγματικού τόξου», με τον πλήρη αποκλεισμό τους από παντού, και η μετέπειτα ποινικοποίηση των Ιδεών τους και της πολιτικής τους δράσης (με μεταφορική έννοια ο βιασμός) έγινε για να πάρουν ένα καλό μάθημα για την αντισυστημική συμπεριφορά τους. Αυτό το παιχνίδι, με την συγκεκριμένη δήλωση, έχει πολλαπλές εφαρμογές και σ’ άλλα πρόσωπα και καταστάσεις, με την ίδια όμως ομοιότητα. Η φοβική ειδησεογραφία των καθεστωτικών ΜΜΕ σχετικά με το χρέος και την ανάγκη αντίστασης απέναντι στους διεθνείς τοκογλύφους παραπέμπει στην δικαιολόγηση του βιαστή-μνημονίου.
Όσο «προκαλούμε» τους δανειστές τόσο το χειρότερο για εμάς, όπως αφήνουν να εννοηθεί οι διάφοροι Πρετεντέρηδες της δημοσιογραφίας. Επομένως, ο Ινδός βιαστής δεν πρωτοτυπεί. Απλώς, χρησιμοποιεί με… συνέπεια όσα του έχει μάθει η νοσηρή καθημερινότητα στην Πατρίδα του. Και η διαφορά, τελικά, ανάμεσα στον φρικαλέο βιασμό μιας κοπέλας και τον βάναυσο «βιασμό» πολλών ανθρώπων, ενός ολόκληρου Λαού, στην ζωή και στην αξιοπρέπειά του, δεν είναι παρά ποσοτική. Με τον «βιασμό» των πολλών να υπερισχύει σε έκταση και διάρκεια φρίκης. Το μήνυμα είναι σαφές: όποιος αντιστέκεται, όποιος δεν «χαλαρώνει», χειροτερεύει ακόμη περισσότερο την κατάσταση.
Το κτήνος από την Ινδία λυντσαρίστηκε από τους ίδιους τους συμπατριώτες του, οι οποίοι αγανακτισμένοι μετά από τις προκλητικές δηλώσεις του, «μπούκαραν» στις φυλακές όπου κρατούνταν και τον τιμώρησαν. Στην περίπτωση της Ελλάδος, η επερχόμενη ποινική και πολιτική δικαίωση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ θα σημάνει την αντίστροφη μέτρηση για να καθίσουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου όλοι, όσοι ευθύνονται για την τραγική κατάσταση της Χώρας.
Γιώργος Μάστορας
Δημοσίευση σχολίου