Ενόψει των “πονηρών” ημερών που πλησιάζουν, πολλά θα ακουστούν. Άλλοι μέσα από μία σειρά παράνομων, αντισυνταγματικών και αντιδημοκρατικών ενεργειών ή δηλώσεων, θα παραστήσουν τους επαναστάτες. Άλλοι θα εκμεταλλευτούν τον πόνο της ελληνικής κοινωνίας για φθηνές πολιτικές σκοπιμότητες. Κάποιοι άλλοι θα τραφούν από αυτόν.Μα τέλος, κάποιοι λίγοι, θα κλιθούν να αποδείξουν για άλλη μια φορά πως «Χαρές και πλούτη κι αν χαθούν, και τα βασίλεια, κι όλα, τίποτε δεν είναι, αν στητή, μέν’ η ψυχή κι ολόρθη».
Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται τρία χρόνια από την έναρξη των πολιτικών διώξεων κατά της Χρυσής Αυγής. Τρία χρόνια, κατά τα οποία στην σκιά ενός ανελέητου και ανέντιμου πολιτικού πολέμου, αγόρια έγιναν άνδρες συνειδητοποιώντας την βαρύτητα των πράξεων και των επιλογών τους. Της επιλογής να φτύσουν την παρηκμασμένη και βουτηγμένη στο υλισμό εποχή που διανύουμε και να σταθούν όρθιοι σε έναν κόσμο ερειπίων, γνωρίζοντας πως μπορεί και να βαδίζουν προς τον όλεθρο. Οι δύο εκλεκτοί, οι δύο που ήταν και είναι οι πιο όμορφοι και πιο ισχυροί απ’ όλους, από άνδρες έγιναν Ήρωες. Δεν έσβησαν από την θλίψη. Δεν τους λύγισε ο πόνος. Το βάρος της ιπποτικής τους Τιμής έπρεπε να γίνει δύο λευκά, ξέγνοιαστα περιστέρια. Από τον ελεύθερο ουρανό του αεροπόρου, στον τροχό της ιστορίας και στο υφάδι του πετρωμένου.
Τρία χρόνια, μέσα στα οποία για αρκετούς από εμάς, ήρθε η στιγμή να μετρηθούμε με τους εαυτούς μας ώστε να διαπιστώσουμε αν η πίστη μας είναι πιο δυνατή απ’ τη φωτιά. Για ετούτη τη πίστη και μόνο κάποιοι κλήθηκαν να διαχειριστούν εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις. Κάποιοι έχασαν χρόνια από τις ζωές τους στην σκοτεινή γωνία ενός κελιού. Όμως σήκωσαν τις γροθιές τους φορώντας χειροπέδες, δείχνοντας τες σαν μετάλλια Τιμής και Ανδρείας. Από την άλλη, μία μητέρα, μία σύζυγος, ένα τέκνο κι ένας φίλος, μετ’ αγωνίας στεκόντουσαν πάνω από ένα τηλέφωνο μέχρι να χτυπήσει και να ευφρανθεί η ψυχή τους βλέποντας «απόρρητο».
Υπάρχει όμως και μία τρίτη κατηγορία. Υπάρχουν αυτοί όπου την στιγμή που ο κάθε επαγγελματίας λασπολόγος σήκωνε το δάχτυλο και τους χαρακτήριζε φασίστες, δολοφόνους, αλήτες, τραμπούκους και αγράμματους, εκείνοι τόσο θωρακιζόντουσαν. Ακριβώς όπως σφυρηλατείτε το ατσάλι. Φορούσαν μία μαύρη μπλούζα κι έδειχναν στην κοινωνία το πρόσωπο τους δίχως φόβο. Έδειχναν την αγνότητα της Χρυσής Αυγής. Για την ακρίβεια ήταν η ίδια η Χρυσή Αυγή. Η τιμή, η ανιδιοτέλεια, η πίστη, το θάρρος, η ανάγκη για ασυμβίβαστο αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας μας, είναι ορισμένα από τα χαρακτηριστικά που συγκροτούν την ηθική του Κινήματος μας σαν στοιχεία της αρχέγονης ιδεολογίας μας. Μιας ιδεολογίας όπου ο παλμός της καρδιάς της βρίσκεται στα έγκατα της γης, όμως η ευδαιμονία για τον άνθρωπο που ορίζει την πορεία του βίου του μέσα από αυτές τις αρετές, βρίσκεται παντού. Από τον αέρα που αναπνέει, μέχρι στο αίμα που ρέει στις φλέβες του.
Τα παιδιά της Χρυσής Αυγής, τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες, είναι φορείς αυτών των στοιχείων, και οι ψυχές τους ισούνται με λαμπρούς φάρους μέσα στο έρεβος. Κλείνω από εκεί που άρχισα: Πολλά θα ακουστούν και πάλι αυτές τις μέρες. Εμείς όμως είμαστε πιο ώριμοι και πιο δυνατοί από ποτέ. Το χρέος μας απέναντι στους νεκρούς και τους αγέννητους αυτού του τόπου δεν έχει ξεπληρωθεί ακόμα. Θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε στην τελευταία γραμμή αμύνης σε έναν πόλεμο απελπισμένο, έως ότου ξημερώσει η ιερή ημέρα της τελικής Νίκης. Αυτοί είμαστε κι αυτός είναι ο σκοπός της ζωής «των παιδιών με τις μαύρες μπλούζες».
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΖΗΤΩ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ!
ΖΗΤΩ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ!
Άκης Θεοδώρου – Τ.Ο. Πειραιώς
Σε λίγες ημέρες συμπληρώνονται τρία χρόνια από την έναρξη των πολιτικών διώξεων κατά της Χρυσής Αυγής. Τρία χρόνια, κατά τα οποία στην σκιά ενός ανελέητου και ανέντιμου πολιτικού πολέμου, αγόρια έγιναν άνδρες συνειδητοποιώντας την βαρύτητα των πράξεων και των επιλογών τους. Της επιλογής να φτύσουν την παρηκμασμένη και βουτηγμένη στο υλισμό εποχή που διανύουμε και να σταθούν όρθιοι σε έναν κόσμο ερειπίων, γνωρίζοντας πως μπορεί και να βαδίζουν προς τον όλεθρο. Οι δύο εκλεκτοί, οι δύο που ήταν και είναι οι πιο όμορφοι και πιο ισχυροί απ’ όλους, από άνδρες έγιναν Ήρωες. Δεν έσβησαν από την θλίψη. Δεν τους λύγισε ο πόνος. Το βάρος της ιπποτικής τους Τιμής έπρεπε να γίνει δύο λευκά, ξέγνοιαστα περιστέρια. Από τον ελεύθερο ουρανό του αεροπόρου, στον τροχό της ιστορίας και στο υφάδι του πετρωμένου.
Τρία χρόνια, μέσα στα οποία για αρκετούς από εμάς, ήρθε η στιγμή να μετρηθούμε με τους εαυτούς μας ώστε να διαπιστώσουμε αν η πίστη μας είναι πιο δυνατή απ’ τη φωτιά. Για ετούτη τη πίστη και μόνο κάποιοι κλήθηκαν να διαχειριστούν εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις. Κάποιοι έχασαν χρόνια από τις ζωές τους στην σκοτεινή γωνία ενός κελιού. Όμως σήκωσαν τις γροθιές τους φορώντας χειροπέδες, δείχνοντας τες σαν μετάλλια Τιμής και Ανδρείας. Από την άλλη, μία μητέρα, μία σύζυγος, ένα τέκνο κι ένας φίλος, μετ’ αγωνίας στεκόντουσαν πάνω από ένα τηλέφωνο μέχρι να χτυπήσει και να ευφρανθεί η ψυχή τους βλέποντας «απόρρητο».
Υπάρχει όμως και μία τρίτη κατηγορία. Υπάρχουν αυτοί όπου την στιγμή που ο κάθε επαγγελματίας λασπολόγος σήκωνε το δάχτυλο και τους χαρακτήριζε φασίστες, δολοφόνους, αλήτες, τραμπούκους και αγράμματους, εκείνοι τόσο θωρακιζόντουσαν. Ακριβώς όπως σφυρηλατείτε το ατσάλι. Φορούσαν μία μαύρη μπλούζα κι έδειχναν στην κοινωνία το πρόσωπο τους δίχως φόβο. Έδειχναν την αγνότητα της Χρυσής Αυγής. Για την ακρίβεια ήταν η ίδια η Χρυσή Αυγή. Η τιμή, η ανιδιοτέλεια, η πίστη, το θάρρος, η ανάγκη για ασυμβίβαστο αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας μας, είναι ορισμένα από τα χαρακτηριστικά που συγκροτούν την ηθική του Κινήματος μας σαν στοιχεία της αρχέγονης ιδεολογίας μας. Μιας ιδεολογίας όπου ο παλμός της καρδιάς της βρίσκεται στα έγκατα της γης, όμως η ευδαιμονία για τον άνθρωπο που ορίζει την πορεία του βίου του μέσα από αυτές τις αρετές, βρίσκεται παντού. Από τον αέρα που αναπνέει, μέχρι στο αίμα που ρέει στις φλέβες του.
Τα παιδιά της Χρυσής Αυγής, τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες, είναι φορείς αυτών των στοιχείων, και οι ψυχές τους ισούνται με λαμπρούς φάρους μέσα στο έρεβος. Κλείνω από εκεί που άρχισα: Πολλά θα ακουστούν και πάλι αυτές τις μέρες. Εμείς όμως είμαστε πιο ώριμοι και πιο δυνατοί από ποτέ. Το χρέος μας απέναντι στους νεκρούς και τους αγέννητους αυτού του τόπου δεν έχει ξεπληρωθεί ακόμα. Θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε στην τελευταία γραμμή αμύνης σε έναν πόλεμο απελπισμένο, έως ότου ξημερώσει η ιερή ημέρα της τελικής Νίκης. Αυτοί είμαστε κι αυτός είναι ο σκοπός της ζωής «των παιδιών με τις μαύρες μπλούζες».
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΖΗΤΩ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ!
ΖΗΤΩ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ!
Άκης Θεοδώρου – Τ.Ο. Πειραιώς
Δημοσίευση σχολίου