Η επανάσταση του «ξεχασμένου ανθρώπου»

Άρθρο της διευθύντριας της Εθνικής εφημερίδας "Εμπρός", Ειρήνης Δημοπούλου - Παππά στην στήλη "Εγέρθητι"

«Αυτό που εννοείτε πραγματικά είναι πως βρισκόσασταν μέσα σε μια φούσκα και δεν είχατε προσέξει τους Αμερικανούς συμπολίτες σας και την απελπισία τους. Η ΕΠΙ ΧΡΟΝΙΑ παραμέλησή τους και από τα δύο κόμματα, ο θυμός και η ανάγκη για εκδίκηση απέναντι στο σύστημα μεγάλωναν συνεχώς. Και τότε ήρθε ένας σταρ της τηλεόρασης που συμπαθούσαν και του οποίου το σχέδιο ήταν να εξολοθρεύσει και τα δύο κόμματα, λέγοντάς τους «Απολύεστε!». Michael Moore

«Να μην μας βρει αυτό το κακό και εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ» ο Ντόναλντ Τραμπ, ευχόταν τον περασμένο Μάρτιο ο Έλληνας πρωθυπουργός σε ομιλία του στο διεθνές συνέδριο υπό τον τίτλο «Συμμαχία ενάντια στην λιτότητα, για την δημοκρατία στην Ευρώπη», αναφερόμενος στον τότε υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών για την προεδρία των ΗΠΑ. Ευχόταν, αλλά ο Τραμπ τον αγνόησε. Είχε πιο σοβαρά πράγματα να κάνει όπως το να διοικήσει την χώρα του παγκοσμίου «Μπορώ». Και τα κατάφερε. Οι Έλληνες πρωθυπουργοί ας μαζέψουν τα πιστόλια από τα τραπέζια των Βρυξελλών, και ας παραδεχθούν επιτέλους ότι απέτυχαν παταγωδώς να σώσουν την ιστορικότερη, πλουσιότερη, ομορφότερη, ποθητότερη χώρα του κόσμου, για έναν λόγο: επειδή δεν την αγάπησαν.

Η νίκη του Τραμπ είναι βέβαιον ότι έχει πολλά μυστικά. Ποιος άνθρωπος σκεπτόμενος μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Τραμπ δεν είναι μέρος του αμερικανικού συστήματος; Ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν είναι ούτε άγιος, ούτε επαναστάτης. Δεν φορά ζιβάγκο, ανοιχτά πουκάμισα και σαγιονάρες. Δεν είναι καν Αριστερός. Γιατί η Αριστερά είναι καθεστώς στην Αμερική όπως και στην Ευρώπη, και οι Αμερικανοί ψήφισαν ενάντια σε αυτό το καθεστώς μιας ελίτ με ρητορική υπέρ του Λαού και πράξεις υπέρ της τσέπης της. Ο Τραμπ δεν είναι επαναστάτης. Επαναστάτες είναι αυτοί που ψήφισαν Τραμπ. Είναι αυτοί που αγαπούν την πατρίδα τους, και αυτή η αγάπη τους ενέπνευσε να επιτύχουν την μεγάλη νίκη για λογαριασμό του χλευαζόμενου από τα media outsider.

Επαναστατικές είναι οι δυνάμεις όσων προσβλέπουν στο γκρέμισμα του Συστήματος με τους 46 εκατομμύρια Αμερικανούς αστέγους και τους πολυδάπανους πολέμους εκτός συνόρων, τις επιχειρήσεις που φεύγουν στην Κίνα και το Μεξικό και την ανεργία που ρημάζει την Γη των Γενναίων. Επαναστάτες είναι το λαϊκό Κίνημα που κατάφερε να συσπειρώσει πίσω του ο Τραμπ και επαναστατικές είναι οι δυνάμεις που θα φέρουν την Νίκη στην Ευρώπη τους προσεχείς μήνες.

Γιατί στις μέρες μας, στην δική μας ήπειρο επιτυγχάνεται μια εξαιρετικά σπάνια σύζευξη. Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια αναφύονται και αναδεικνύονται ηγέτες. Η Ευρώπη έπασχε από προσωπικότητες, από ηγέτες που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν, να συσπειρώσουν, να πάνε τις χώρες τους μπροστά. Οι τελευταίοι ήσαν ο Κολ και ο Μιτεράν, και, ναι, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ανεξαρτήτως του τι πίστευαν, τι υποσχέθηκαν, τι έκαναν και πού εκ των υστέρων κρίνουμε ότι οδήγησαν την Ευρώπη. Είχαν όμως ένα όραμα και έναν προορισμό. Πριν καλά-καλά κατακαθίσει ο κουρνιαχτός από την νίκη Τραμπ, με τις ελπίδες των ευρωπαϊκών λαών αναπτερωμένες από τα νέα δεδομένα στις ΗΠΑ, η προσοχή όλων θα στραφεί στα αποτελέσματα των αλλεπάλληλων εκλογών στην ευρωπαϊκή ήπειρο, στο τέλος της ευρωζώνης που μπορεί επιτέλους να κλείσει τον τραγικό σαρκοφάγο κύκλο της.

Και κάτι σημαντικό ακόμη: Η ως τώρα γνωστή πολιτική ατζέντα του Τραμπ και η εκπεφρασμένη θέληση των Αμερικανών οδηγούν σε μιαν Αμερική η οποία μεσοπρόθεσμα θα είναι βεβαίως μια σημαντική και δυνατή, αλλά στην ουσία περιφερειακή δύναμη, σε έναν πολυπολικό κόσμο. Και αυτό, ανοίγει δρόμους ανάκαμψης στην Ευρωπαϊκή μας ήπειρο. Σε πείσμα των ΜΜΕ, των τοκογλύφων και των βαρόνων της παραπληροφόρησης και της παραμόρφωσης, αύριο στο μεγάλο οβάλ τραπέζι των Μεγάλων του κόσμου θα κάθεται ο Τραμπ με τον Πούτιν ίσως και την κυρία Λεπέν. Σε συνδυασμό με το εν εξελίξει Brexit αυτό που έμοιαζε απίθανο πριν από μια χούφτα χρόνια, όταν η αμερικανική πρωτοκαθεδρία φαινόταν αναμφισβήτητη, το πολιτικό τοπίο διαφοροποιείται πλήρως από το παρελθόν και ταυτοχρόνως αποκτά μια εξαιρετικά εύηχη συμφωνία προσώπων και αντιλήψεων που μπορούν να φέρουν τεράστιες αλλαγές στην πολιτική και κοινωνική ζωή.

Στην Ευρώπη της κρίσης και του ΔΝΤ, ο «ξεχασμένος άνθρωπος» δεν θα ξαναείναι ξεχασμένος. Έκανε την παρουσία του αισθητή. Μένει σε μας να μην ξεχαστεί ξανά!.

Share this: