Πόσες φορές, άραγε, πρέπει να επαναλάβουμε την μελέτη ενός κειμένου για να αντιληφθούμε το μέγεθος της αξίας του; Αν ο δέκτης της μελέτης είναι εχέφρων και μπορεί να εντρυφήσει στο εσωτερικό περιεχόμενο του κειμένου, μπορεί να κρίνει σύμφωνα με την δική του υποκειμενική άποψη την σπουδαιότητα ή μη αυτού που διαβάζει. Πριν από λίγο καιρό, είχα την δυνατότητα να μελετήσω την ποιητική κατάθεση ψυχής ενός άγνωστου σε μένα συμπατριώτη μας, ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό που χαρακτηρίζεται από τους πολλούς ως «διασημότητα». Παραθέτω ένα από τα αποσπάσματα των ποιημάτων του που με άγγιξαν περισσότερο, ακριβώς επειδή η απόδοση του ποιητικού γραπτού λόγου του συγγραφέα συνάδει με κάποιες δικές μου προσωπικές εμπειρίες και εντυπώσεις:
«Ο ήλιος βασιλεύει στ’ αποσκιερά βουνά και κουρασμένος φεύγει για μέρη μακρινά, το ροδαλό του χρώμα απλώνεται παντού την ώρα που κυλάει στην άκρη τ’ ουρανού. Στου ορίζοντα το βάθος τα σύννεφα χρυσά με το γαλάζιο σμίγουν και γίνονται μαβιά, ντύνουνε και στολίζουν τ’ ωραίο δειλινό ενώ το πρώτο αστέρι βγαίνει στον ουρανό».
Με αφορμή αυτόν τον δημιουργικό ποιητικό οίστρο της νοητικής φαντασίας, σε άμεσο συνδυασμό με τις αληθινές εμπειρίες της ανθρώπινης ζωής, ποιο είναι το δίδαγμα της Αλήθειας στην καθημερινότητά μας; Ότι οι άνθρωποι μας θυμίζουν τα χωράφια, καθώς άλλα είναι χέρσα και όσο και να τα καλλιεργήσεις δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να καρπίσουν εκεί η Αλήθεια, η Αρετή και η Ευτυχία, ενώ άλλα είναι γόνιμα και η προσπάθεια γονιμοποίησης πάνω σ’ αυτά μπορεί να φέρει ακόμη και μέγιστο αποτέλεσμα. Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, στον οποιοδήποτε να μπορεί να εκφράζει με τον πλέον παραστατικό τρόπο τις εκφράσεις και τις εκφάνσεις των όσων νιώθει, βλέπει και ακούει.
Όχι μόνο γιατί ο συγγραφικός και ποιητικός οίστρος δεν εμφανίζονται με φειδωλό τρόπο σε κάθε άνθρωπο, αλλά πολύ περισσότερο επειδή για να δύνασαι να εκφραστείς μ’ αυτόν τον τρόπο θα πρέπει να είσαι γεμάτος από εσωτερική ευαισθησία, αλτρουισμό, ευσέβεια στις αέναες διαδικασίες της ζωής και πλήρη αποφυγή της συναναστροφής με την ύβρη.
Διαβάζοντας, λοιπόν, την κατάθεση ψυχής του συγκεκριμένου συμπατριώτη μου, «ταυτίστηκα» ιδιαίτερα με τον τρόπο με τον οποίο σμιλεύει την γραφίδα του γύρω από την περιγραφή της Υπέροχα Ωραίας Ελληνικής Φύσης, καθώς η ενότητα των Συνειδητοποιημένων Ελλήνων με την Φύση είναι αναπόφευκτο να εκφράζεται με κάθε δυνατό και εποικοδομητικό τρόπο. Από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα ξετυλίγεται ένα σθεναρό στις κακουχίες του χρόνου κουβάρι.
Οι πιστοί προσφέρουν στεφάνους από άνθη στους Θεούς και τις Θεές. Οι Ολυμπιονίκες ως έπαθλο λάμβαναν την Δόξα και κότινους, στεφάνια από κλαδιά αγριελιάς. Σε κάθε τραγωδία, σχεδόν σε κάθε χορικό, εκθειάζονταν τα τοπία, η πανίδα και χλωρίδα, όλα τα στοιχεία που συνέθεταν την ψυχή κάθε γωνιάς της Ελληνικής Γης. Τα χιονοσκέπαστα όρη και η αφρισμένη θάλασσα, ο καταγάλανος ουρανός και τα «παιχνιδίσματα» μορφοποίησης των συννέφων, οι ευωδιαστές μυρωδιές από το ανοιξιάτικο όργιο της αναγεννώμενης φύσης, αυτά και πολλά άλλα έκαναν την παρουσία τους αισθητή στα κείμενα που σώθηκαν από την φθορά του Χρόνου και την απάνθρωπη βαρβαρότητα της αμάθειας και του τυφλού φανατισμού.
Οι Θεοί και οι Θεές, οι Ημίθεοι, οι Ήρωες, οι Μυθολογικές Οντότητες, μπορούσαν να ξεπηδήσουν μέσα από τα δέντρα, να κρυφτούν σε λίμνες και ποταμούς, να ταξιδέψουν στα ύψη των κορυφών και στα βάθη των ωκεανών και να υποδείξουν τις ιδεατές λύσεις σε χρονίζοντα προβλήματα που ταλάνιζαν πρόσωπα και καταστάσεις. Σε μια σύγχρονη εποχή που ρέπει σταθερά προς την ανυπαρξία του σκοταδιού, πρέπει να αντιληφθούμε ότι η μελέτη και πολύ περισσότερο η εμβάθυνση στην ουσία της Φύσης συνεπάγεται την ανάλογη εξερεύνηση της ανθρώπινης φύσης από κάθε Συνειδητοποιημένο Έλληνα.
Η Φύση δεν είναι απλώς μέρος της Αλήθειας, αλλά η ίδια η Αλήθεια. Και επειδή η Αλήθεια είναι ταυτισμένη με την Φύση, υπάρχει σαφές πρόβλημα με την φτηνή λογική της μετριότητας που σαρώνει την παρακμιακή εποχή μας, καθώς τα απόλυτα είναι ανυπόφορα για τις περιορισμένες δυνατότητες των άκαρδων και με αντιφυσική συμπεριφορά συνανθρώπων μας, οι οποίοι μας περιβάλλουν. Είτε ως μεμονωμένα άτομα είτε ως συλλογικότητες απλών αθροισμάτων ατόμων δίχως προσωπικότητα, είναι αδύνατον να αντικρύσουν κατάματα την Αλήθεια της Φύσης, δίχως την παρήγορη παραπλάνηση του συνειδητού ψεύδους.
Για κάθε Συνειδητοποιημένο Έλληνα και Γνήσιο Φυσιολάτρη, το πέρασμα στην αυθεντική κατανόηση του Εγώ συνεπάγεται την άμεση και ουσιαστική επαφή και εναρμόνιση με την Φύση και το υπαρξιακό της περιεχόμενο. Αυτό συνεπάγεται αρχικά την πλήρη εγκατάλειψη των σαθρών και παρακμιακών αντιλήψεων που μας κρατούν αιχμαλώτους, και μετά την ανακάλυψη και την εκπαίδευση του αληθινού εαυτού μας. Η εμβάθυνση στην έννοια της Φύσης και η εκμάθηση της δικής μας φύσης αποτελούν τα πιο σπουδαία και χρήσιμα μαθήματα που οφείλουμε να περάσουμε με άριστα στις καθημερινές εξετάσεις που δίνουμε. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
__article.jpg)
Δημοσίευση σχολίου