Κομματικά ψέμματα και εθνικές αλήθειες

Άρθρο της διευθύντριας της Εθνικής εφημερίδας "Εμπρός", Ειρήνης Δημοπούλου - Παππά στην στήλη "Εγέρθητι"

«Μεταρρύθμιση» ονομάζεται το νέο παραμύθι Μητσοτάκη, ποταμίσιων και κεντρώων με την συμμετοχή μετρ της σοσιαλιστικής προπαγάνδας των «διαρθρωτικών αλλαγών» που θα μας έκαναν «ευρωπαίους». Σοσιαλιστές και φιλελεύθεροι λένε ψέμματα. Οι «μεταρρυθμίσεις» και οι «αλλαγές» τους, έβαλαν κράτος και λαό πολλά μέτρα κάτω από το χώμα της Ιστορίας. Η αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται να ξεμπερδεύουμε με το χρέος (τους) όσα από τα χρήματα, τα σπίτια ή τα χωράφια (μας) και αν τους αφήσουμε να πάρουν.

Πρόγραμμα για να πάρουμε πίσω όσα έδωσαν, δεν έχουν. Στο δικό του «σχέδιο ανάπτυξης» το μνημονιακό τόξο εξυπηρετεί με αντίτιμο την νομή του κράτους, χρηματιστήρια και τραπεζίτες και ο Ελληνικός λαός προορίζεται να υπηρετεί τους ασιάτες και αφρικανούς εισβολείς, να αναμασά τις ψεύτικες ελπίδες που θα τον ταΐζουν και να κρεμά το Μέλλον του στους ψεύτες και τους κλέφτες. «Ποια είναι λοιπόν η λύση σας», μας λένε κάποιοι, «η επιστροφή στην δεκαετία του ΄50; Στην σκάφη και το γαϊδουράκι;» Εάν οι μνημονιακοί αφεθούν να πετούν από το παράθυρο στα αρπακτικά τον κόπο των περασμένων δεκαετιών, και να χρεώνουν τον λαό μας για τις επόμενες δεκαετίες, πολλοί Έλληνες θα εύχονται να είχαν σκάφη να πλυθούν και γαϊδουράκι να μετακινηθούν. Είναι όμως ανάγκη να φθάσουμε ως εκεί;

Επιβολή ή βούληση;

Αυτή η διαφορά είναι ειδοποιός και απόλυτη. Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Ένας δήμος της Αττικής δίνει εδώ και λίγες μέρες την δυνατότητα στους πολίτες να κυκλοφορούν με ποδήλατα εντός των ορίων του. Είναι αυτό επιστροφή στο ’50; Μπορεί, όπως και η απόφαση ενός γνωστού μου επιχειρηματία να ζει χωρίς ρολόι και κινητό, και να μετακινείται με ποδήλατο. Όχι τώρα, εδώ και δεκαετίες. Θα γυρίσουμε στο ποδήλατο γιατί δεν θα έχουμε να πάρουμε βενζίνη; Επειδή δεν παράγει καυσαέρια; Η επειδή γυμνάζει το σώμα μας; Όποια κι αν είναι η αιτία, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Στα κρίσιμα και εθνικά. Η επιτακτική ανάγκη για ανάπτυξη της πρωτογενούς παραγωγής προκειμένου να ακολουθήσουν οι άλλες δίοδοι οικονομικής προόδου, αποτελεί θέση που μόνο οι Εθνικιστές τολμούν να πουν ευθέως στον λαό. Στον νέο αναπτυξιακό νόμο δεν προβλέπεται τίποτε θετικό για την αγροτική παραγωγή. Η κυβέρνηση προδικάζει προφανώς ότι ένα μέρος των αγροτών θα εξαϋλωθεί, ένα μεγάλο μέρος της παραγωγής θα περάσει σε ξένα συμφέροντα, και η ατομική και οικογενειακή καλλιέργεια θα απαγορευθεί από την κοινοπραξία Μονσάντο-Μπάγερ. Η διατροφή των Ελλήνων, αυτών των πόλεων κατ’ αρχήν, θα ε- ξαρτάται από τα πλαστικά σκουπίδια της Nestle.

Δυο φωτογραφίες

Με αφορμή την επίσκεψή μου στο μουσείο Χατζημιχάλη (στις σελίδες 14-15 αυτού του φύλλου), είδα δεκάδες φωτογραφίες από περασμένες δεκαετίες. Παρατηρούσα ιδιαιτέρως τα πρόσωπα των χωρικών. Στις παλαιότερες ήσαν σκυθρωποί. Καθώς εξοικειώνονταν με την φωτογραφική μηχανή, αφήνονταν να φωτογραφηθούν στην φυσική τους στάση, χαμογελαστοί, όπως στην φωτογραφία που σας παραθέτω. Πριν μερικές μέρες, με τον βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας της Χρυσής Αυγής Κώστα Μπαρμπαρούση περιεργαζόμουν φωτογραφίες από την κουρά των ζώων του, όπως αυτή που επίσης σας παραθέτω, και άλλες, όπου ιππεύει στην απίθανα ωραία ιδιαίτερη πατρίδα του. Πράγματα δηλαδή, που έκαναν 8 στους 10 Έλληνες ως την δεκαετία του 70, πριν αποφασίσουν ότι «Χριστούγεννα καταλαβαίνεις μόνο στο Λονδίνο», και «για ψώνια αξίζει μόνο το Μιλάνο». Η επιλογή του Μπαρμπαρούση να εξακολουθήσει να είναι αυτός που είναι, ένας κτηνοτρόφος που είναι και βουλευτής, είναι μια καθαρή εικόνα αυτού που μπορούμε και αυτού που πρέπει να κάνουμε για να ξεκολλήσει η πατρίδα από το αδιέξοδο των μνημονιακών.

Εμείς οι Εθνικιστές πιστεύουμε πως οι Μητσοτάκηδες της Μπίλντερμπεργκ δεν πρέπει να αποφασίζουν για μας. Για τους Έλληνες πρέπει να αποφασίζουν Έλληνες. Η «εγκληματική οργάνωση» της Χρυσής Αυγής γνωρίζει την αγωνία των Ελλήνων αγροτών, κτηνοτρόφων, εμπόρων, βιοτεχνών, των παραγωγικών Ελλήνων. Ο Κώστας Μπαρμπαρούσης κουρεύει με τα χέρια του τα πρόβατά του. Αυτά τα χέρια δεν ψήφισαν ούτε θα ψηφίσουν σύμφωνα συμβίωσης, μνημόνια, υποδούλωση.

Στα ψέμματα των υπαλλήλων του Βερολίνου και της Ουάσιγκτον εμείς απαντάμε με αλήθειες. Σκεφτείτε. Ποιος θα ένιωθε ανασφάλεια, ποιος θα έψαχνε ψυχαναλυτές και χαρτορίχτρες, σεμινάρια γιόγκα και συνδρομές σε γυμναστήρια, αν είχε χωράφια και ζώα να κοιτάξει; Γιατί είναι φυσιολογικό να κρατά κανείς φυλακισμένο ένα σκύλο για να τον διασκεδάζει, και είναι αδιανόητο, για κάποιους και βάρβαρο, να φροντίζει τα πρόβατα, τις κότες ή την κατσίκα του;

Τι είναι επιτυχία;

Ας κοιτάξουμε την αλήθεια καταπρόσωπο. Η αναζήτηση του φυσιολογικού είναι αδύνατη μέσα στην μάντρα του αφύσικου. Ο νεοφιλελευθερισμός εξαπλώνεται σαν την γάγγραινα. Κατακλύζει την καθημερινότητα με εικόνες και πληροφορίες, επιδιώκοντας να μην βλέπει ο λαός τι του φταίει. Και αν ακόμη δει, θέλει να τον κάνει να πιστεύει πως μπορεί να το αλλάξει μέσα σ’ αυτό το μοντέλο ζωής που χωρεί δήθεν κάποιες «μεταρρυθμίσεις». Ένα ατελείωτο κυνήγι της «επιτυχίας», ένας φαύλος κύκλος καταναλωτισμού που θρέφει τον νεοφιλελευθερισμό, και αδειάζει τον άνθρωπο από την επιθυμία και την ενέργεια για δράση. Στο απόγειο του νεοφιλελευθερισμού, μπορεί κανείς να έχει αρκετά χρήματα για συνθετικό καφέ και κρουασάν, αλλά όχι για αυγά από κότες που τρώνε χορτάρι και σπόρους, γιατί κοστίζουν πολύ. Στην κοινωνία των Επικυρίαρχων, μπορεί να έχει τον έλεγχο των θερμίδων που καταναλώνει,
μπορεί να επιδίδεται στο κυνήγι κόντρα στα γηρατειά και στον θάνατο που δεν πρόκειται να κερδίσει, αλλά δεν μπορεί να είναι κτηνοτρόφος και αγρότης για να εξασφαλίσει την υγεία του σώματος και της ψυχής του. Στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο των Επικυρίαρχων, που υπηρετούν εξίσου σοσιαλιστές και καπιταλιστές, μπορεί κανείς να έχει επιλογή ατομική αλλά όχι δικαιώματα συλλογικά.

Ο Καπιταλισμός είναι παμφάγος. Τρώει τα χωράφια των αγροτών μαζί και τις σάρκες τους. Οτιδήποτε τον κάνει να γιγαντώνεται, το χρησιμοποιεί. Η δική μας επιλογή δεν είναι εμπρός ή πίσω. Δεν είναι μόνο έκταση αλλά και βάθος. Δεν είναι μόνο το αύριο, αλλά και η δουλειά που είναι ανάγκη να κάνουμε για να γίνει καλύτερο από το σήμερα. Κι αυτό σημαίνει αγαπητοί αναγνώστες, ιδιαιτέρως όσοι αμφισβητείτε το αν γίνονται αυτά που εξαγγέλλει η Χρυσή Αυγή, πως, είτε θα περιοριστείτε στον μικρόκοσμό σας και σαν τα ποντίκια που ανεβοκατεβαίνουν στην ρόδα θα προσφέρετε το θέαμα που διασκεδάζει τους εκμεταλλευτές σας, είτε θα πάρετε το κλειδί που κρέμεται στον τοίχο, και θα βγείτε από την φυλακή σας, Ζωή σε νεκρό χρόνο δεν υπάρχει. Η ζωή λερώνει και κανείς δεν μπορεί να την ζήσει εξ αποστάσεως.

Share this: