Ηγέτες και μαριονέτες

Άρθρο της διευθύντριας της Εθνικής εφημερίδας "Εμπρός", Ειρήνης Δημοπούλου - Παππά στην στήλη "Εγέρθητι"

H αποχώρηση του Νigel Farage, του χαρισματικού ηγέτη του UKIP, από την ηγεσία του κόμματος, μετά την υπερψήφιση του Brexit, προκαλεί ερωτηματικά για την χρησιμότητα των μονοθεματικών κομμάτων και των κομμάτων διαμαρτυρίας, στην εξυπηρέτηση του πολιτικού Συστήματος. Με την εισβολή των τριτοκοσμικών μεταναστών, την εξάπλωση του ισλαμικού φονταμενταλισμού, την απειλή για τις εθνικές ταυτότητες, και την αντιλαϊκή και εν τέλει αντιευρωπαϊκή πολιτική των Βρυξελλών, κόμματα και πολιτικοί με προσανατολισμό είτε αντιμεταναστευτικό είτε αντιευρωπαϊκό (υπό την έννοιαν της Ε.Ε.), δημιουργούνται σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο.

Η πραγματικότητα επισπεύδει την αναγκαιότητα έκφρασης της λαϊκής αντίδρασης. Εάν οι πολιτικές της Ε.Ε. δεν αναιρεθούν, με τους ρυθμούς της Λευκής υπογεννητικότητας και την συνεχή αύξηση του μουσουλμανικού πληθυσμού εντός των ευρωπαϊκών χωρών, στα επόμενα δέκα χρόνια ο αριθμός των τελευταίων θα έχει διπλασιαστεί, τα σπίτια των γηγενών και οι εργασίες τους θα έχουν καταληφθεί από νομιμοποιημένους εισβολείς. Αυτό βεβαίως δεν ενοχλεί ούτε τους καπιταλιστές οι οποίοι προσβλέπουν στα φθηνά εργατικά χέρια και την αύξηση των κερδών τους, ούτε τους μαρξιστές που αισθάνονται ότι δικαιώνονται με τον τρόπο αυτό οι ιδεολογικές και πολιτικές επιδιώξεις τους για την εξάπλωση του προλεταριάτου, της παραδοσιακά εκλογικής πελατείας τους.

Μόνο που τούτη την φορά φαίνεται ότι έκαναν λάθος. Η εργατική τάξη στην Μ. Βρετανία ψήφισε μαζικά υπέρ του Brexit. Στην Γαλλία αγρότες και εργάτες στηρίζουν την Λεπέν και άλλα μικρότερα εθνικιστικά ή πατριωτικά κόμματα, και στην Ελλάδα η Χρυσή Αυγή καλπάζει στις εργατικές συνοικίες του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης και της Δυτικής Αθήνας. Η πληθυσμιακή αντικατάσταση του φθίνοντος ευρωπαϊκού πληθυσμού έχει επομένως νόημα και χρησιμότητα για όσους σκέφτονται με όρους οικονομικούς και ωφελιμιστικούς. Οι Λαοί όμως άλλα φαίνεται πως επιθυμούν. Το ζητούμενο είναι με ποιους θα τα επιτύχουν. To «5 stelle” του Beppe Grillo είναι σήμερα το πρώτο κόμμα στην Ιταλία, ο Ούγγρος Πρωθυπουργός Viktor Orban υιοθετεί την αντιμεταναστευτική ατζέντα του εθνικιστικού Jobbik, στην Γερμανία στήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες το αντιμεταναστευτικό ΑfD (Alternative fόr Deutschland), και η Αυστρία με την νέα εκλογική αναμέτρηση μπορεί να έχει «ακραίο» Πρόεδρο. Μα μήπως και ο Farage στην Μ. Βρετανία, δεν ήταν νικητής στο τελευταίο δημοψήφισμα; Τι έχει τελικά σημασία, η νίκη ή το περιεχόμενο;

Το Σύστημα αντιλαμβάνεται την αναστροφή στην πεπατημένη και επιχειρεί να επιβάλλει την θέλησή του, επιλέγοντας ολοκληρωτικές τακτικές και μεθοδεύσεις από την φίμωση των απλών οπαδών εθνικιστών σχηματισμών στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, ως την φυλάκιση πολιτικών όπως στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής ή την δολοφονία τους, όπως στην περίπτωση του Jorg Haider ίσως και του Gianluca Buonanno και με παράπλευρες απώλειες όπως στην δολοφονία της Jo Cox. Ο φόβος του θανάτου μπορεί να τιθασεύσει και τον πλέον επαναστατικό ρήτορα, εάν δεν τον προλάβει. Ισως αυτός να τιθάσευσε και τον Farage και πολλούς άλλους. Ποιο είναι το διακύβευμα;

Για την οικονομική και πολιτική ολιγαρχία, οι Ευρωπαίοι εργάτες και αγρότες πρέπει να παραμείνουν υποτακτικοί του κομμουνιστικού σκέλους της συστημικής μαφίας. Κάποιοι από τους μουσουλμάνους που έχουν περάσει στην Ευρώπη, τοποθετούν βόμβες, σκοτώνουν αδιάκριτα ανθρώπους και τρομοκρατούν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες σε χώρους που συνδέονται με την συνάθροιση και την αναψυχή, κάποιοι άλλοι ίσως «ριζοσπαστικοποιηθούν» αύριο το πρωί εάν τους το ζητήσει ο ιμάμης τους. Σημασία έχει ότι δεν θεωρείται ότι αποτελούν κίνδυνο, αντιθέτως ενθαρρύνονται και παροτρύνονται να εγκατασταθούν στην ήπειρό μας. Η εθνοκάθαρση των συνοικιών και η βία που εάν βρει ανταπάντηση από τους ντόπιους θα καταλήξει σε πόλεμο εντός των αστικών κέντρων ανάλογο του Μπέλφαστ, τις δεκαετίες του 60 και του 70, δεν προβληματίζει το Σύστημα και τα κόμματά του, αντιθέτως το εξυπηρετεί, αν δεν την επιδιώκει το ίδιο για να ανανεώσει την εκλογική του βάση.

Είτε αρέσει είτε δεν αρέσει, χιλιάδες άνθρωποι έχουν, και ακόμη περισσότεροι θα αποκτήσουν «ρατσιστκές» απόψεις και θέσεις, καθώς θα εξαπλώνεται στις πόλεις μας ο μουσουλμανικός συρφετός. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα από όπου Έλληνες και Φιλέλληνες καταφέραμε να τους διώξαμε πριν από λιγότερο από διακόσια χρόνια, η παρουσία των μουσουλμάνων αποτελεί ύβρη απέναντι στην Ιστορία. Ίσως γι’ αυτό οι πολιτικοί υπηρέτες επιδιώκουν την κατάργηση ή την παραποίησή της. Όπως όμως αποδείχθηκε από την πολιτική δίωξη κατά της Χρυσής Αυγής, η καταπίεση ατσαλώνει την θέληση, παγιώνει το εκλογικό αποτέλεσμα και διευρύνει την απήχηση στην κοινωνία.

Η περίπτωση της αποχώρησης του επιτυχημένου Farage, πρέπει να μας κάνει να σκεφθούμε τις τακτικές του συστήματος, προς γνώση και παραδειγματισμό. Ο Farage εξωθήθηκε στην έξοδο από στελέχη του ίδιου του κόμματός του με επικεφαλής τον Douglas Carswell, βουλευτή που πήγε στο κόμμα του Farage με «μεταγραφή» από τους Συντηρητικούς Τόρις. Το κόμμα λεηλάτησε τις καθαρόαιμες εθνικιστικές ψήφους σε μια χώρα που έχει ισχυρά παραδείγματα επιτυχημένων εθνικιστών πολιτικών ηγετών με κορυφαίο βεβαίως τον Sir Oswald Mosley. Η αντι-ΕΕ ατζέντα του συνέπεσε με αυτήν του κύριου αντιευρωπαϊστή Zac Goldsmith ο οποίος ήταν και υποψήφιος για την Δημαρχία του Λονδίνου αλλά ηττήθηκε από τον Πακιστανό Sadiq Khan. Δεν κατάφερε και λίγα.

Δυο είναι οι τρόποι να διαλυθεί ένα πολιτικό κόμμα. Είτε από τα έξω, με καταστολή διαφορετικής εντάσεως, είτε εκ των έσω. Ας εξάγει καθείς τα συμπεράσματά του. Στα καθ’ ημάς, η διχαστική πολιτική που ακολουθεί το πολιτικό σύστημα, αποκλείοντας από τον δημόσιο διάλογο την Χρυσή Αυγή, εξακολουθεί να ωφελεί δημοσκοπικά το κόμμα των Ελλήνων Εθνικιστών. Μισό εκατομμύριο Έλληνες στέκονται στο πλευρό του και άλλοι τόσοι είναι έτοιμοι να κάνουν το βήμα μόλις συντρέξουν οι κατάλληλες συνθήκες, όπως δείχνει και η διαρκής δημοσκοπική του άνοδος. Αν οι πολίτες αυτοί εκφραστούν πολιτικά, μοιραστούν το βάρος της διακυβέρνησης στην τοπική αυτοδιοίκηση και στην κεντρική πολιτική σκηνή, θα δοκιμαστούν και θα κριθούν οι ικανότητες και οι αδυναμίες καθενός. Αυτό φαίνεται να μην το αντιλαμβάνεται το Σύστημα, ευρισκόμενο ακόμη σε σύγχυση. Και είναι αλήθεια αυτό γιατί αν είχε διαφορετικά χειριστεί το δημοψήφισμα και την μεταναστευτική εισβολή, εάν είχε συμβουλευτεί τους τεχνίτες στην προπαγάνδα παπανδρεϊκούς φίλους του, ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του θα είχαν σήμερα άλλα αποτελέσματα.

Το Σύστημα μετέρχεται πολλά μέσα, και φοράει πολλές και διαφορετικές μάσκες. Ας δώσουμε στον εαυτό μας το στοιχειώδες ανθρώπινο προσόν, δικαίωμα και συνάμα ευθύνη: το δικαίωμα στην ελεύθερη σκέψη.

Share this: