Βουτηγμένο μέχρι και την τελευταία τρίχα του κεφαλιού του στην συστημική θαλπωρή, την ιδεολογική ανυποληψία, την πολιτική ανεπάρκεια και την ηθική εξαφάνιση, το Καπιταλιστικό Κόμμα Ελλάδος (ΚΚΕ) δεν έχει κανένα πρόβλημα να επαναλαμβάνει σε γραπτούς λόγους και ομιλίες τις όποιες «επαναστατικές» του ονειρώξεις, διανθίζοντας τες με όσο το δυνατόν πιο βαρύγδουπη φρασεολογία, γνωρίζοντας ότι ακριβώς επειδή η ενσωμάτωσή του στο εγχώριο καπιταλιστικό καθεστώς έχει συντελεστεί εδώ και δεκαετίες, γι’ αυτό και είναι ελεύθερο να διαπράττει την οποιαδήποτε λεκτική υπέρβαση.
Η αποτυχημένη πολιτικά πρώην γενική γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας προ ημερών ενώπιον κομματικού ακροατηρίου για την περίοδο 1946-49, υποστήριξε ότι:
«Η ένοπλη ταξική πάλη, ο ένοπλος εμφύλιος, είναι αναπόσπαστο και αναπόφευκτο στοιχείο, σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, για την πάλη για την εξουσία», ενώ στην συνέχεια απέρριψε μετά βδελυγμίας «όλη αυτήν την προπαγάνδα που γίνεται και λέει ότι ο ένοπλος εμφύλιος είναι ένας "αδελφοκτόνος πόλεμος"». «Έτσι αναφέρουν τον αγώνα του ΔΣΕ, "ένας πόλεμος που δεν πρέπει να ξαναγίνει γιατί αδελφός σκοτώνει αδελφό"» είπε, διαβεβαιώνοντας ότι «δεν ήταν τέτοιος».
«Ήταν ένοπλη ταξική πάλη και τα στρατόπεδα σε αυτήν την πάλη ήταν καθαρά» σημείωσε. «Από τη μια μεριά ήταν ο λαϊκός στρατός που εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και από την άλλη μεριά ήταν ο εθνικός αστικός στρατός της αστικής τάξης και οι βρετανοί και κυρίως οι αμερικανοί σύμμαχοί τους». Όπως τόνισε μάλιστα, «ήταν μια καθαρή τέτοια διαπάλη και όχι αδελφοκτόνος πόλεμος».
Τελειώνοντας το «επαναστατικό», αλλά πάντοτε άνοστο και ανούσιο, παραμύθι η Παπαρήγα συνόψισε διαπιστώνοντας ότι «αυτά τα περί "ειρηνικού περάσματος" (σ.σ.: στον σοσιαλισμό) αποδείχθηκαν οι απολύτως επιζήμιες αυταπάτες που καλλιέργησαν τον λεγκαλισμό, την αντίληψη της υπεράσπισης της αστικής δημοκρατίας και του αστικού κοινοβουλευτισμού».
Με απλά λόγια, η Παπαρήγα υποστηρίζει τον ένοπλο αγώνα ως απαραίτητο συστατικό για την κατάληψη της εξουσίας, αρνείται τον χαρακτηρισμό «εμφύλιος» (κατά τα’ άλλα, «θίγονται» στο ΚΚΕ όταν χαρακτηρίζεται εκείνη η περίοδος ως «συμμοριτοπόλεμος»), έτσι ώστε να θεωρούνται άξιοι εξόντωσης δίχως οίκτο οι αντιπρόσωποι του ταξικού εχθρού, και φυσικά το τελικό συμπέρασμα είναι ότι ο ένοπλος αγώνας αποτελεί μονόδρομο για τον σοσιαλισμό.
Ανεξαρτήτως του ότι στην πραγματικότητα το ΚΚΕ αποτελεί πιστό μαντρόσκυλο «της αστικής δημοκρατία και του αστικού κοινοβουλευτισμού», ας μην προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι κανείς από τους τόσο επιλεκτικά ευαίσθητους σε θέματα «προστασίας της δημοκρατίας», της «ελεύθερης διακίνησης των ιδεών», της «πολυφωνίας», της «υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» κτλ. δεν κατήγγειλε (ούτε και τώρα) την ξεκάθαρη διατύπωση του ΚΚΕ ότι είναι αποφασισμένο να εξοντώσει όλους όσοι θα αποτελέσουν εμπόδιο στην άνοδο του στην εξουσία.
Γιατί τι άλλο από ομολογία μαζικών εκκαθαρίσεων είναι η ομολογία υπεράσπισης του ένοπλου αγώνα, ο οποίος μάλιστα αποτελεί μονόδρομο; Όλοι αυτοί οι θρασύδειλοι υποκριτές, οι οποίοι «ξεσκονίζουν» κείμενα γραμμένα προ δεκαετιών προκειμένου να αποδώσουν ανυπόστατες κατηγορίες κατά της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, που είναι τώρα να κατηγορήσουν το ΚΚΕ ως «εγκληματική οργάνωση» που επιζητεί «να καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα»;
Αλλά, όπως είπαμε και προηγουμένως, δεν πρέπει να προξενεί εντύπωση η απόλυτη σιωπή για τις προθέσεις του ΚΚΕ. Εδώ και δεκαετίες αποτελεί το αριστερό δεκανίκι του συστήματος και έχει εξελιχθεί σ’ ένα κομματικό ψιλικατζίδικο (ούτε καν μαγαζάκι πλέον), το οποίο εξυπηρετεί τα στενά συντηρητικά του συμφέροντα, σε άμεση σύνδεση με το σύστημα που το γέννησε και το υπηρετεί.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
__article.jpg)
Δημοσίευση σχολίου