«Scripta manent». Τα γραπτά μένουν, όπως έλεγαν οι αρχαίοι Λατίνοι. Όσοι, λοιπόν, αρέσκονται να κρίνουν άλλους για τα γραπτά τους πριν από χρόνια, καλό είναι να κοιτούν «την δική τους καμπούρα» και να σχολιάζουν πρώτα τα δικά τους κείμενα, την δική τους στάση απέναντι στην ζωή που είχαν πριν από κάποια χρόνια. Ο αδυσώπητος διώκτης της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, Μάκης Βορίδης, θα έπρεπε να το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Το γεγονός ότι μεταλλάχθηκε πλήρως σ’ έναν φιλελεύθερο αντιεθνικιστή δεν σημαίνει ότι μπορούν να ξεχαστούν τα γραπτά του παρελθόντος, ειδικά αν σκεφτούμε ότι με βάση κείμενα προ 25 ή 30 ετών, ακόμη και με ανύπαρκτα καταστατικά έχει στηθεί ένα σαθρό κατηγορητήριο εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ σήμερα. Ο εχθρός της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και του Ελληνικού Εθνικισμού στις μέρες μας, το 1989 επεζητούσε την συνεργασία της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και του ιδίου του Αρχηγού της, Νίκου Μιχαλολιάκου, προσωπικά. Επ’ αυτού, όμως, περισσότερα αργότερα.
Την Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 1989, ο Μάκης Βορίδης έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα», με την ιδιότητα του Αρχηγού της Νεολαίας ΕΠΕΝ, του κόμματος που είχε ιδρύσει, τον Ιανουάριο του 1984, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Από εκείνη την συνέντευξη του Βορίδη παραθέτουμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα, τα οποία και θα σχολιάσουμε: «Η πόλωσι, ο φόβος του αύριο μέσα σ’ ένα κράτος όλο και πιο κομματικό, όλο και πιο μεγάλο, οι διωγμοί των εθνικιστών, έτσι όπως αυτοί καταγράφτηκαν με τις διαγραφές στα πανεπιστήμια, με την έλλειψι χρηματοδοτήσεως, με την έλλειψι προσβάσεως στα μέσα μαζικής ενημερώσεως, με την πολιτική απομόνωσι καθιστούν τη στράτευση στο χώρο της νεολαίας ΕΠΕΝ μια πράξι θάρρους και θελήσεως που δεν διαθέτουν όλοι οι νέοι». Αυτά τα οποία κατήγγειλε ο Βορίδης το 1989 για τις διώξεις που υφίστατο η ΕΠΕΝ από «ένα κράτος όλο και πιο κομματικό» είναι αυτά που, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, υφίσταται σήμερα η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Και μάλιστα πρωτεργάτης σ’ αυτούς τους διωγμούς εναντίον μας είναι ο ίδιος ο Βορίδης… Και διωγμοί δικαστικοί και αναστολή χρηματοδότησης και αποκλεισμός από τα Πανεπιστήμια και άκρατη λασπολογία και συκοφάντηση από τα ΜΜΕ.
«Εξάλλου μην ξεχνάμε ότι διανύουμε μια περίοδο όπου ο φιλελευθερισμός, όχι τόσο ως πολιτική ιδεολογία μα ως τρόπος ζωής, έχει πλήρως επικρατήσει. Ο καταναλωτισμός, ο ηδονισμός, ο ατομισμός είναι πια φαινόμενα κυρίαρχα μέσα στην ελληνική κοινωνία. Και την κυριαρχία τους αυτήν την πέτυχαν γιατί υποστηρίζονται από ένα σύστημα με πανίσχυρες δομές που εκπροσωπεί τεράστια συμφέροντα του διεθνούς εμπορίου, που σε όλο τον κόσμο δίνει σήμερα μια τεράστια μάχη για την εξαφάνιση των εθνικών πολιτισμών, για την ομοιομορφία και την ισοπέδωσι, για την τυποποίησι, για το γκρέμισμα των συνόρων, όχι μόνο των εθνικών, μα και κάθε είδους συνόρων: των ηθικών, των πολιτισμών, των κοινωνιών. Και πιστεύω ότι τα εθνικά κινήματα τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη πιαστήκαμε στον ύπνο: αργήσαμε να καταλάβουμε ποιος είναι ο κυριότερός μας εχθρός». Διαβάζοντας τα ανωτέρω μένουμε άναυδοι με την «μετεξέλιξη» (άλλοι το αποκαλούν κατάντια) του ανδρός,. Ο πολέμιος του εθνοκτόνου φιλελευθερισμού, ο μεταφραστής στα Ελληνικά του εξαιρετικού βιβλίου «Φιλελευθερισμός: Εχθρών των Λαών», ο κατήγορος του «καταναλωτισμού, του ηδονισμού, του ατομισμού», ο ομιλών για «συμφέροντα του διεθνούς εμπορίου», «την εξαφάνιση των εθνικών πολιτισμών», «την ισοπέδωσι», «το γκρέμισμα των συνόρων», αυτός που θεωρούσε τον φιλελευθερισμό ως τον «κυριότερό μας εχθρό», μετετράπη -με την πάροδο του χρόνου- σ’ έναν ιδεολογικό «γενίτσαρο», ο οποίος μάχεται πλέον υπέρ εκείνων των μίζερων και θλιβερών καταστάσεων που κάποτε κατήγγειλε.
«Μόνο εμείς θέσαμε Εθνικά θέματα από την τηλεόρασι, μόνο εμείς θεωρήσαμε για την κατάντια του τόπου συνυπεύθυνους όλους όσους στήριξαν το μεταπολιτευτικό κατεστημένο». Το 1989, ο Βορίδης θεωρούσε, ορθώς, ότι υπήρχε μεταπολιτευτικό κατεστημένο.
Σήμερα, το υπηρετεί με πλήρη προσήλωση και αφοσίωση.
«Σήμερα η νεολαία υποφέρει από μια σωρεία προβλημάτων που λίγο-πολύ όλες οι πολιτικές δυνάμεις επισημαίνουν: τα ναρκωτικά, η ανεργία, η υποβάθμισι της παιδείας, η αύξησι της εγκληματικότητας, το AIDS, η ηθική παρακμή. Ωστόσο, οι πολιτικές δυνάμεις του κατεστημένου επιμένουν να βλέπουν την λύσι στη λάθος κατεύθυνσι. Θεωρούν ότι μπορούν να επιλύσουν προβλήματα που γέννησε το σύστημα με μικροαλλαγές μέσα στο ίδιο το σύστημα. Εγώ επιμένω, κι ας κινδυνεύω να χαρακτηριστώ δογματικός, ότι δεν υπάρχει άλλη λύσι από την ανατροπή τους συστήματος της παρακμής, από την επαναστατική αλλαγή νοοτροπίας της ελληνικής νεολαίας. Δεν μπορούμε ν’ αντιμετωπίζουμε τα ναρκωτικά ούτε με τις θεραπευτικές κοινότητες ούτε με την ήπια ποινική καταστολή γιατί τα ναρκωτικά είναι κυρίως σύμπτωμα ψυχολογικό, σύμπτωμα που καταδεικνύει τη νόσο της κοινωνίας. Μονάχα αν η ελληνική νεολαία ξανασυναντηθή με τις αρχές της Δυνάμεως, της Ιεραρχίας, της Πειθαρχίας, της Θελήσεως, τότε μόνο θα μπορέση να ξεπεράση τα προβλήματά της. Όσο είναι βουτηγμένοι οι νέοι στο κυνήγι του εύκολου κέρδους, στον καταναλωτισμό, στην ιδεολογία της ήσσονος προσπαθείας δεν πρόκειται τα νομοθετήματα των διαφόρων να λύσουν τίποτε». Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν ακόμη περισσότερο, καθώς ο «πολύς» Βορίδης είναι σαφής και χωρίς την παραμικρή αμφιβολία: «… δεν υπάρχει άλλη λύσι από την ανατροπή τους συστήματος της παρακμής, από την επαναστατική αλλαγή νοοτροπίας της ελληνικής νεολαίας». Τι λέξεις είναι αυτές; «Ανατροπή», «επαναστατική αλλαγή»… Μάλιστα, ο Βορίδης είναι κατηγορηματικός: «Δεν υπάρχει άλλη λύσι». Αλήθεια, ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Χαράλαμπος Βουρλιώτης, τι κάνει; Γιατί δεν κατηγορεί και τον Βορίδη για «απόπειρα κατάλυσης του πολιτεύματος» και «συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση»; Ή μήπως είναι συνεχώς προσκεκλημένος σε γαμήλιες δεξιώσεις και συνεπώς πολύ απασχολημένος, επειδή εκεί βρίσκονται όλοι οι «αστέρες» του «συνταγματικού τόξου»; Μήπως θα συναντήσει και τον Βορίδη σε κάποιες από αυτές; «Μονάχα αν η ελληνική νεολαία ξανασυναντηθή με τις αρχές της Δυνάμεως, της Ιεραρχίας, της Πειθαρχίας…» λέει ο Βορίδης, κύριε Βουρλιώτη. Αυτές οι έννοιες δεν είναι που σας ενοχλούν στο εισαγγελικό πόρισμα εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ; Γιατί, λοιπόν, δεν στέλνετε ένα παρόμοιο «φιρμάνι» στον φίλτατο Μάκη; Αν η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ «προσπαθεί» από το 1987 να… ανατρέψει το κοινοβουλευτικό καθεστώς, όπως υποστηρίζετε στο βούλευμά σας, ο Βορίδης το κάνει δύο χρόνια αργότερα, το 1989. Αφήστε, δε, που μιλά για «τα νομοθετήματα των διαφόρων», αμφισβητώντας τα ευθέως.
«Και η ΝΕΟΛΑΙΑ ΕΠΕΝ θα πρέπει σ’ αυτό το σημείο να παίξη αυτό το ρόλο, να δείξη στην ελληνική νεολαία ότι υπάρχει ένας εναλλακτικός δρόμος, έξω από τον δρόμο του υλισμού: να οικοδομήσουμε μια κοινότητα ζωής και πολιτισμούς θα κυριαρχή η συντροφικότητα, η κοινωνικότητα, η πίστι, ο αγώνας, η αφοσίωσι, η αίσθηση του προορισμού, η θέλησι. Πρέπει να προτείνουμε όχι μια ακόμη πολιτική επιλογή, μα έναν άλλο τρόπο ζωής, μέσα από την πολιτική. Και το κόμμα πρέπει να πάρη επιθετικές πρωτοβουλίες, να γίνη πιο τολμηρό, να καταγγείλη και όχι μόνο με λόγια, την ποιότητα των αριστεροδεξιών κυβερνήσεων, τον ενδοτισμό της ΝΔ, τη σαπισμένη Ελλάδα των ρουσφετιών και των συμβιβασμών. Και να προτείνη μια ρεαλιστική πολιτική που μπορεί να ανατρέψει ή τουλάχιστον ν’ αντισταθή στη ροή των πραγμάτων»…. Δάσκαλε που δίδασκες, και νόμο δεν εκράτεις. Το απόσπασμα αυτό γελοιοποιεί πλήρως τον Βορίδη. Γιατί όταν μιλά απαξιωτικά για «την ποιότητα των αριστεροδεξιών κυβερνήσεων, τον ενδοτισμό της ΝΔ, τη σαπισμένη Ελλάδα των ρουσφετιών και των συμβιβασμών» και σήμερα -με την στάση του- εξυπηρετεί τις προαναφερθείσες παρακμιακές καταστάσεις, τι άλλο επιτυγχάνει πέρα από το να γελοιοποιηθεί;
«Θεωρώ δε ότι η ΕΠΕΝ είναι ο μόνος χώρος που μπορεί να κάνη κάτι τέτοιο πειστικά. Γιατί αρνήθηκε να συναλλαγή με οποιονδήποτε, γιατί πολεμήθηκε λυσσαλέα απ’ όλους, γιατί είναι ο μόνος πολιτικός χώρος που μπορεί ν’ αντιπαρατάσση στο σύστημα μια ολοκληρωμένη ιδεολογία και πολιτική θέση. Και πιστεύω ότι στο συνέδριό μας, οι αγωνιστές της ΕΠΕΝ θα βαδίζουν προς αυτό το καινούργιο ξεκίνημα. Προσωπικά δε, θα ήθελα να δω να συμμετέχουν σε αυτό το συνέδριο και όλοι εκείνοι που αυτά τα 5 χρόνια έμειναν μακρυά μας. Το συνέδριο αυτό είναι μια ευκαιρία για τον ελληνικό Εθνικισμό. Ας παραμεριστούν λοιπόν τα προσωπικά, ας ξεχαστούν οι όποιες πικρίες κι ας αναλάβουμε ο καθένας από μας και ειδικά όσοι μπορούμε να προσφέρουμε κάτι παραπάνω, τις ευθύνες μα απέναντι στην ιστορική στιγμή». Εδώ έχουμε και το «άνοιγμα» προς την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και τον ίδιο τον Νίκο Μιχαλολιάκο, τον οποίο διαδέχθηκε ο Βορίδης στην ηγεσία της νεολαίας ΕΠΕΝ το 1985. Είναι στο σημείο όπου υποστηρίζει ότι «προσωπικά δε, θα ήθελα να δω να συμμετέχουν σε αυτό το συνέδριο και όλοι εκείνοι που αυτά τα 5 χρόνια έμειναν μακρυά μας...». Φαίνεται, όμως, οι «ευθύνες μας απέναντι στην ιστορική στιγμή», όπως τις αντιλαμβανόταν ο Βορίδης στο πέρασμα του χρόνου, ήταν το ξεπούλημα των ιδεών, η υποταγή στο μεταπολιτευτικό κατεστημένο, η μετατροπή σε «εθνικοφιλελεύθερο», η ένταξη στην μνημονιακή κυβέρνηση-υπάλληλο των διεθνών τοκογλύφων.
Ένας πραγματικός ιδεολογικός και πολιτικός κατήφορος για τον πάλαι ποτέ «Εθνικιστή» Βορίδη, που αποδεικνύεται μέσα από τα ίδια του τα λεγόμενα. Και έπεται συνέχεια…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
__article.jpg)
